У тым лісце скакуха Марыя Ласіцкене казала пра тое, што адхіленне расійскіх спартоўцаў няправільнае, і гэта не толькі не спыніла вайну, але і парадзіла новую, на гэты раз каляспартыўную, якую стрымаць немагчыма.
«Мы вас падтрымлівалі як маглі, — кажа Юлія Леўчанка, — Цаной уласнай рэпутацыі не гублялі спачування. Нават пасля анексіі Крыма і пачатку вайны на ўсходзе Украіны.
Хацелася верыць у думку «не ўсе такія», нават калі вас не дапускалі на міжнародныя старты з-за парушаных правілаў вашай краінай. А калі дапускалі, я асабіста шчыра суперажывала, жадала поспеху…
Але калі раніцай 24 лютага адбылося поўнамаштабнае ўварванне, у 5 км ад майго дома прылятае ракета, калі я дрыжу ад страху ў 4 раніцы і не ведаю, каму першаму патэлефанаваць. Калі атрымліваю СМС ад трэнера: «Юля, збірай сумкі» — у адказ ніводнага слова з боку расійскага спартоўца… нават наадварот, канцэрты ў гонар вайны і практычна аднагалосная падтрымка.
Гэта не спорт па-за палітыкай або палітыка ў спорце. Гэта, ##### [чорт пабяры], чалавечыя жыцці! Жыцці! Гэта самае каштоўнае! Гэта не медалі і рэкорды!
Гэта права на тое, каб проста існаваць на гэтай зямлі, хадзіць і дыхаць! Дарослыя, старыя, дзеці … большасць сядзіць у падвалах, многія параненыя, у многіх псіхалагічная траўма на ўсё жыццё, а кагосьці пазбавілі жыцця!
Вы лічыце, што спорт важнейшы за права жыць? Вас не дапускаюць, бо — вы расіянка?! А нас забіваюць, проста бо мы — украінцы! Адчуваеце розніцу?!» — напісала Леўчанка ў каментарыях.
