Мікола Папека
Папеку пасадзілі за ўдзел у карагодзе пратэсту ў Брэсце. Спачатку на хімію, а пасля, каб зламаць, перавялі ў калонію.
«Мне дакладна вядома, што ў нас у калоніі тром чалавекам прапаноўвалі пісаць прашэнне, я ў іх ліку, — расказаў Алег Груздзіловіч. Адзін чалавек пагадзіўся і прызнаў віну. Я пагадзіўся, але не прызнаў віну. Але яшчэ ёсць трэці, Мікола Папека з Берасцейскай вобласці, які цалкам адмовіўся. Сказаў, што яму засталося 3 месяцы і ён гатовы даседзець. (…) …Я паважаю ягоны выбар, гэта супермужнасць, малайчына. Ён так вырашыў і стаіць на сваім».
Сябры кажуць, што Мікола піша вершы ў сваім доме, застаўленым бочкамі мёду. Яго першы і, здаецца, пакуль адзіны паэтычны зборнік «Чарнавікі» выйшаў у 1999 годзе з прадмовай Міколы Купрэева. У ім, сярод іншых, ёсць верш з назвай «Рэферэнту»:
Плата за здраду — трыццаць даляраў Іуды.
Як з табою пайду — дык прыйду анікуды.
Нешта я апатурыў; гляджу з абурэннем,
як народа душа зарасла жабурэннем.
Партызанам пайду на забытыя бацькавы гоні,
дзе скубуць палыны бяззубыя калгасныя коні…
а можна яго вершы друкаваць? а не ўлюбёнкі вашай? бо можна падумаць, акром Насты гэтай паэтаў больш няма (мне ейныя вершы дарэчы не вельмі)