Фота Кастуся Дробава
Было дзіўна, як, пішучы доктарскую дысертацыю, ён знаходзіў час для вучняў
Ірына Пархоменка называе Міхася Тычыну сваім улюблёным настаўнікам. У 2002 годзе пад яго кіраўніцтвам яна напісала свой першы артыкул у газету «Літаратура і мастацтва». Тую публікацыю захоўвае як напамін пра яго. Ёй Міхась Тычына запомніўся надзвычай чулым чалавекам.
«Было вельмі дзіўна, як, пішучы доктарскую дысертацыю, займаючыся навуковай дзейнасцю, ён знаходзіў час для нас, вучняў. Учытваўся ў кожнае сачыненне, у кожнае слова і даваў нам парады», — згадвае Ірына.
Публікацыя Ірыны Пархоменка ў «ЛіМе» з рэцэнзіяй Міхася Тычыны. Фота з архіва Ірына Пархоменка
На выпускным экзамене Ірына сваё апошняе сачыненне, напісанае ў форме ліста з Венесуэлы, прысвяціла Міхасю Аляксандравічу. Праз шмат год, калі была побач з Венесуэлай, у Калумбіі, яна напісала яму сапраўдны ліст, але не даслала, бо не змагла прыгадаць адраса. Пра тое Ірына шкадуе.
«Калі б удалося адправіць ліст, то ён быў бы дужа расчулены, але не змагла, таму раю ўсім памятаць пра сваіх настаўнікаў. Дужа шкадую, што не магу прыехаць у Беларусь на развітанне з Міхасём Аляксандравічам. Гэты чалавек заўжды будзе ў маім сэрцы, як адзін з найлепшых настаўнікаў і проста людзей».
Ірына кажа, што Міхась Аляксандравіч, дапамагаючы ёй, адчуваў ейныя думкі. Ён пісаў рэцэнзіі на яе артыкулы і навуковыя працы. Рупіўся, каб стала журналісткай. І, хоць цяпер яе жыццё не звязанае з журналістыкай, дзякуючы настаўніку, яна працягвае пісаць і выдаваць кнігі.
«Мудры чалавек заўсёды просты. Ён не цураецца паспалітага люду»
Дзянісу Бурко Міхась Тычына запомніўся чалавекам мудрым, спакойным, разважлівым, вельмі адукаваным ды начытаным. Яго прыемна было слухаць.
«Майго прадзеда родны брат быў беларускім ксяндзом з пакалення Гадлеўскага, Станкевіча, Сваяка. Ён пераклаў Святое Пісанне на беларускую мову. Быў шчырым патрыётам. Імя яго Уладзіслаў Чарняўскі. А паколькі спадар Міхась таксама перакладаў Біблію, то мне было цікава з ім пагаварыць на гэтую тэму, расказаць пра свайго сваяка. Ён гаварыў са мной па-даросламу, не як з першакурснікам», — згадвае Дзяніс.
Суразмоўца, спасылаючыся на аповеды сяброўкі, кажа, што Міхась Аляксандравіч любіў пасядзець, пагаварыць з бабулямі на лаўцы каля свайго пад'езда.
«Я тады дзівіўся, пра што можа Міхась Тычына гаварыць з бабулямі каля падʼезда. А цяпер разумею, што мудры чалавек заўсёды просты. Ён не цураецца паспалітага люду. Казкі, прыкметы, паверʼі — з народа», — падкрэслівае Дзяніс Бурко.
Літаратуразнаўца Міхась Тычына памёр 7 лістапада. Яму было 79 гадоў. Развітанне з Міхасём Аляксандравічам адбудзецца 9 лістапада з 10.00 да 11.00 на Кульман, 33а ў рытуальнай зале.
Яго называлі «эталонам сумлення». Памёр літаратуразнаўца Міхась Тычына
