Фота ілюстрацыйнае
Кацярына (20 гадоў), Кобрын: «Цяпер мне трэба разабрацца з універсітэтам і размеркаваннем. А потым буду думаць, куды выбрацца за мяжу»
Атрымаць візу мне заўсёды было дастаткова проста: карані маёй сям'і ў Польшчы. У нас ва ўсіх ёсць карта паляка, таму «шэнген» нам робяць вельмі хутка і лёгка, літаральна за два-тры тыдні. Ды і кошт візы ў два разы меншы, чым пры звычайнай падачы дакументаў. Напрыклад, апошнім разам мы аддалі за яе каля 250 рублёў, хоць знаёмыя распавядалі пра казачныя грошы, якія аддалі за звычайную турыстычную візу.
Увогуле, віза ў мяне з'явілася як бы за кампанію. У 2006 годзе мае мама, тата і брат афармлялі карты паляка. Я тады была вельмі маленькая, але бацькі ўсё адно вырашылі: раз усе яе робяць, значыць, трэба і мне. Памятаю, адзінае, што я ведала тады па-польску, як прыгожа і з акцэнтам сказаць консулам у амбасадзе dzień dobry.
Атрымліваецца, пакуль мае аднакласнікі хадзілі на курсы польскай, я магла ўвогуле ні пра што не хвалявацца. Усё, што трэба было зрабіць для атрымання карты, — гэта ў чатыры гады павітацца па-польску.
Нягледзячы на наяўнасць карты паляка, я ніколі не хацела пераязджаць з Беларусі. Магчыма, таму, што карту я заўсёды ўспрымала як нешта само сабой зразумелае. Мне заўсёды было проста атрымаць візу, таму я не рабіла з яе нейкага культу, як гэта рабілі іншыя.
У школе многія аднакласнікі дзівіліся, чаму я не хачу вучыцца ў Польшчы. А для мяне карта паляка была своеасаблівай падстрахоўкай на выпадак, калі я не паступлю ў беларускую ВНУ. Мне заўсёды хацелася быць патрэбнай і карыснай сваёй краіне.
Магчыма, гэта глупства, але мне прыкладна з 4-га класа хацелася паступіць у БДУ, каб потым працаваць у Беларусі. Калі ты доўга-доўга пра нешта марыш, то адступіцца ад гэтага не можаш.
Цяпер я разумею, што ідэя з паступленнем не зусім здаровая. Асабліва калі браць пад увагу ўсё тое, што адбываецца цяпер у краіне. Так як я так доўга марыла вучыцца ў БДУ, цяпер мне важна скончыць універсітэт і разабрацца з размеркаваннем. Я на апошнім курсе, і мне не хочацца здраджваць сваёй дзіцячай мары, нават нягледзячы на знешнія абставіны. Менавіта таму я нікуды не езджу і не з'язджаю цяпер, хоць віза і дазваляе гэта зрабіць.
Замест мяне ў Польшчы часта бываюць мае бацькі. У нас у гэтым плане трохі дзіўная сям'я, таму што звычайна дзеці з'язджаюць за мяжу. У нас усё наадварот — я адказваю за гаспадарку дома, пакуль мама і тата катаюцца туды-сюды. Я наогул не адчуваю, што грошы на маю візу выдаткаваныя марна, мне падабаецца своеасаблівасць гэтай сітуацыі. Гэта ж інвестыцыя ў будучыню, гэта і магчымасць наведваць маіх блізкіх, якія жывуць у іншых краінах.
Карта паляка цяпер дае мне ўпэўненасць у тым, што я і далей змагу без асаблівых высілкаў зрабіць візу і адправіцца куды заўгодна.
Мне б хацелася скарыстацца гэтай магчымасцю, каб сустрэцца з усімі сваімі сябрамі і знаёмымі з Беларусі, якія з'ехалі і не могуць вярнуцца. Я б перадала ім згушчонку ці бабруйскі зефір і моцна-моцна абняла.
Пакуль у мяне такія планы на будучыя паездкі. Цяпер мне трэба разабрацца з універсітэтам і размеркаваннем. А потым буду думаць, куды выбрацца за мяжу.
Мікіта (26 гадоў), Мінск. «Я зразумеў, што сітуацыя ў Беларусі стабілізавалася»
У канцы верасня на фоне навін аб мабілізацыі ў Расіі задумаўся аб атрыманні візы. Мне здавалася, што зараз у Беларусі павінен пачацца нейкі трэш, таму я вельмі хутка вырашыў заняцца пытаннем атрымання «шэнгена». Да гэтага хацелася зрабіць візу для падарожжаў, але на фоне таго, што адбываецца, пачаў разважаць проста над пераездам у іншую краіну.
Вырашыў рабіць польскую гуманітарную візу. Працэс яе атрымання быў досыць простым: мне не прыйшлося чакаць, як многім, некалькі месяцаў сваёй чаргі або пастаянна маніторыць сайт. Шмат у чым дапамаглі знаёмыя, якія мяне літаральна за некалькі дзён запісалі ў амбасаду. Я нават грошай асабліва не выдаткоўваў, бо не было выдаткаў на агенцтва ці яшчэ нейкія службы. Інтэрв'ю мне прызначылі ў Мінску, гэта значыць нават з гэтым момантам пашанцавала.
А калі віза была ў мяне на руках, я зразумеў, што сітуацыя ў Беларусі стабілізавалася. Так, усё яшчэ адбываецца нейкая дзікасць, але непасрэдна яна ніяк на мяне не ўплывае.
Ад пераезду спыніла і фінансавае пытанне. Доўгі час я сядзеў наогул без працы і за гэты час, зразумела, грошы ніяк не збіраў. Калі мабілізацыя ў Расіі толькі пачалася, мяне адсутнасць зберажэнняў наогул ніяк не хвалявала: быў гатовы з'ехаць і з дзесяццю далярамі ў кішэні. Потым жыццё наладзілася, я знайшоў працу і зразумеў, што мне цалкам камфортна заставацца ў Мінску.
Менавіта таму пакуль не хачу пераязджаць. Для сябе я дакладна вырашыў паехаць у падарожжа, пакуль віза не скончылася. Напэўна, гэта нават неабходна будзе зрабіць, каб потым не ўзнікла праблем з атрыманнем новай.
Чытайце таксама:
