Блізняты-пажарныя ўдзельнічаюць у гонках з перашкодамі і вядуць пра гэта блог
Аляксей і Максім Матусевічы — браты-блізняты. Абодва сталі пажарнымі, толькі Аляксей працуе ў Магілёве, а Максім у Гомелі. І хобі ў іх таксама адно на дваіх - гонкі з перашкодамі. Аляксей бегае, а Максім здымае яго ў блог — зрэшты, на відэа іх парой і не адрозніш, піша tuy.by.
16.06.2019 / 20:16
«Больш перажываў не праз тое, што не паступіў, а праз тое, што разлучаюць з братам»
Нарадзіліся Аляксей і Максім у Мінску. Калі бацькі разышліся, пераехалі на радзіму мамы — у вёску Чаромушкі пад Магілёвам. У сталіцы Лёша і Максім займаліся гімнастыкай, у Чаромушках ўпершыню сталі на лыжы.
— Аднойчы ўпотай ад дзеда ўзялі яго драўляныя лыжы і ў выніку зламалі іх, за што потым атрымалі, — смяюцца браты. — Ацаніўшы наш спрыт, мама вырашыла навучыць нас катацца: яна — майстар спорту.
У 14 гадоў хлопцы паступілі ў ліцэй МНС у Гомелі.
— Адправіць нас туды было мамчыным рашэннем, — успамінае Аляксей. — Парадокс у тым, што ў сям'і не было вайскоўцаў, але мама заўсёды бачыла нас з братам у форме. Вядома, пераезд і рэдкія сустрэчы даваліся цяжка — і нам, і маме.
— У ліцэі мы адразу зразумелі, што дзяцінства скончылася. Пачалося дарослае, больш свядомая жыццё.
Так хлопцы пражылі чатыры гады. Затое мамчын прыезд у ліцэй быў як свята.
— З дому яна прывозіла смакату: катлеткі, адбіўныя, але асабліва мы радаваліся фірмоваму «мурашніку».
Пасля ліцэя ў хлопцаў быў выбар: сысці ў грамадзянскае ВНУ або працягнуць вучобу ў МНС. Кажуць, нават не разважалі — толькі МНС. Максім здаў ЦТ лепш: прайшоў на дзённае ў Гомелі. Аляксею балаў не хапіла — а значыць, трэба было ісці на завочнае і шукаць працу ў Магілёве.
— Больш перажываў не праз тое, што не паступіў, а праз тое, што разлучаюць з братам. А мы заўсёды і ўсюды разам, а тут — усё, шляхі разышліся.
«Тое, што сілы я не разлічыў, зразумеў яшчэ на першым кіламетры…»
Аляксея ўзялі ў пажарную частку ў Магілёве, а Максім вучыўся ў Гомелі: быў старшыной курса.
— Пасля навучання мяне размеркавалі ў пажарную часць Дрыбінскага раёна Магілёўскай вобласці. Пачыналася ўсё з лёгкіх выездаў на тушэнне пажараў у лясных масівах або на падпаленыя адрыны ў прыватным сектары. Праз паўгода я ажаніўся і перавёўся назад у Гомель, у раённы аддзел МНС. З жонкай пазнаёміўся яшчэ ва ўніверсітэце: яна таксама працуе ў МНС, мае званне капітан.
Цяпер братоў аб'ядноўвае не толькі прафесія, але і агульнае хобі. У 2017 годзе Аляксей убачыў у знаёмай відэа гонкі з перашкодамі: уся ў гразі, але задаволеная і шчаслівая. Падумаў, чаму б не паспрабаваць.
— Аднаму бегчы не хацелася, я паклікаў брата, стрыечную сястру і таварыша з працы. Старт быў у Калінкавічах, адлегласць — 7 км, каля 20 перашкод. Шчыра кажучы, мы асабліва не ўчытваліся ў правілы, абсалютна не мелі вопыту. Тое, што сілы я не разлічыў, зразумеў яшчэ на першым кіламетры … Прыбеглі адны з апошніх, так што пасля гонкі мая самаацэнка абвалілася, — усміхаецца Аляксей.
Сястра і таварыш з працы сказалі: «Дзякуй, больш мы не хочам!» Максім таксама ўзяў паўзу. Аляксей задаўся мэтай: паўдзельнічаць у другой гонцы і палепшыць вынік.
Спецыялізаваных залаў для трэніровак у Магілёве няма, а ездзіць штотыдзень у Мінск хлопец не мог — праца. Трэніраваўся на турніках, бегаў кросы. Дапамагла і падрыхтоўка да прафесійных спаборніцтваў МНС.
— Нашы спаборніцтвы чымсьці падобныя на гонкі з перашкодамі, толькі мы выкарыстоўваем адмысловае абсталяванне: сутнасць у тым, каб аператыўна змадэляваць надзвычайную сітуацыю, праявіць вынослівасць і паказаць фізічныя якасці.
З кожным разам вынікі Аляксея станавіліся лепшымі. У маі 2018 года ў Zone Race ён увайшоў у дзесятку наймацнейшых у катэгорыі прафесіяналаў — гэта была яго трэцяя ў жыцці гонка.
— У сваёй першай гонцы Bison Race выканаў кваліфікацыю на чэмпіянат Еўропы 2019 года ў Польшчы. Наступную гонку вырашыў паспрабаваць сябе ў спрынце, да гэтага бегаў толькі вялікія дыстанцыі.
У кастрычніку 2018 году Аляксей заняў першае месца ў сваёй узроставай катэгорыі Bison Race на доўгай дыстанцыі, у 2019 годзе ўзяў Гран-пры ў спрынце: 5 км з 34 перашкодамі. Стартавалі тады 75 чалавек, да фінішу прыйшлі чацвёра, і Аляксей у іх ліку.
«Глядзі, Лёшка першым прыбег!»
Паглядзеўшы на вынікі брата, Максім таксама вырашыў вярнуцца да гонак.
— Я не трэніруюся так, як Лёша: шэсць разоў на тыдзень, — прызнаецца ён. — Рыхтуюся да прафесійных спаборніцтваў у МНС, і проста няма часу яшчэ займацца.
Калі абодва ўдзельнічаюць у адной і той жа гонцы, суперніцтва паміж імі няма.
— Мы заўсёды толькі падтрымлівалі адзін аднаго і падказвалі, як лепш. Праўда, на спаборніцтвах паміж пажарнымі хлопцы з падраздзялення могуць сказаць: «Глядзі, Лёшка першым прыбег!» — але мяне гэта не кранае, — усміхаецца Максім.
Затое Лёша натхніў Максіма на стварэнне YouTube-канала.
— Калі сталі ўдваіх ўдзельнічаць у гонках, я падумаў: было б крута здымаць нашы эмоцыі і дапамагаць тым, хто таксама цікавіцца бегам з перашкодамі. Цяпер мы здымаем агляды, расказваем пра асноўныя памылкі, даем парады пачаткоўцам.
Разам «брацельнікі» бываюць на ўсіх беларускіх гонках. У красавіку, напрыклад, «затэсцілі» беларускую навінку — Betta OCR Race. Галоўнае адрозненне — у тым, што ў ёй могуць удзельнічаць людзі з розным узроўнем фізпадрыхтоўкі. Мэта арганізатараў, Вольгі Касцючэнка і Віталя Савановіча, у будучыні прыцягнуць да спорту як мага больш людзей: не толькі ў Мінску, але і ў рэгіёнах. Аляксей кажа: калі чалавек хоча паспрабаваць свае сілы ў такога роду спаборніцтвах, то Betta — тая гонка, з якой можна пачаць.
За каналам братоў сочаць таварышы па працы. Меркаванні, вядома, разыходзяцца. Хтосьці лічыць тое, што робяць хлопцы, вельмі крутым. А хтосьці не разумее: няўжо не хапае змен на такой няпростай працы? Трэба і расслабляцца.
— Ці можна адпачываць, калі ў свеце яшчэ столькі цікавага? — азартна кажа Лёша. — У мяне шмат мэтаў. Калі казаць пра кар'еру, дык хачу перамагчы ў конкурсе «Лепшы начальнік дзяжурнай змены». Калі пра гонкі, то мару ўзяць прызавое месца на чэмпіянаце Еўропы сярод прафесіяналаў.
— Хай брат дасягае самых высокіх вынікаў, а я буду дапамагаць, — усміхаецца Максім. — Сваім прыкладам Лёша даказвае: звычайны пажарны з вёскі можа заваёўваць прызавыя месцы на спаборніцтвах. А значыць, галоўнае — мець жаданне і веру ў сябе.