Віталь Рыжкоў. Нічога святога
...мы хаваемся ў тым жа самым куце,
дзе глухая гадзюка гадуе дзяцей.
17.08.2009 / 16:48
- (Ехэзкель)
- Ну давай, давай кажы і пра гэтае заадно.
Вось стварэньне дабра, істотнае на чатыры бакі,
з чалавечым тварам (у ім — ільвы, арлы і быкі),
паведамляе: — Таварышы бл*дзі і слабакі,
пі*да вам цяпер, — дадае яно: ‑
будзеце есьці сваё лайно.
- А тут весела так, што дзяўчаты самі прыходзяць сюды
і хіхікаюць, ледзь дакраніся шыі,
мы абяцаем іх цалаваць і прызнаемся куды —
па іх сьпінах бегаюць мурашы, і
хораша, што ні кажы — і лепш не кажы ім,
што бог замятае свае сьляды.
- Давай, Ехэзкель, сядай з намі побач, ты
ў гэтым доме можаш есьці і піць удосталь,
нягледзячы на навіны.. Гэта зусім не панты:
калі хтось крыкне «Бяжым! Мянты!»,
я ня зрушу зь месца — я занадта тоўсты;
я думаю, ён зьдзяйсьняе свой генацыд не ў якасьці помсты,
- але праз боязь. Усё паводле гульні:
бл*дзь найперш зьдзьмувае пыл са сваёй «чысьціні»,
слабак выдае на героя, рыхтуючы пяткі,
мараліст, пракляты, патрабуе патакі,
бог is absent today — ні табе разнастайнасьці… ні‑
чога сьвятога: усё па панятках.
- Прарок адвечна прыходзіць запозна, Хэзі,
як дэсэрт, які ўжо ў горла ня лезе...
Я да цябе ня маю прэтэнзій —
ты пільнуеш, куды падае божы цень,
мы хаваемся ў тым жа самым куце,
дзе глухая гадзюка гадуе дзяцей.