Дапамаглі ёй у гэтым шчаслівы выпадак і «Альфа-Банк».
Імя маладой белорусcкой віяланчэлісткі Кацярыны Міронавай ужо добра вядомае ў музычных колах. Трыа, у складзе якога яна выступае, летась атрымала другую прэмію на II Міжнародным конкурсе камерных ансамбляў і квартэтаў імя Н.Рубінштэйна. А гісторыя нашай суайчынніцы, якая цяпер вучыцца ў Маскоўскай кансерваторыі, у нечым вельмі падобная на казку. У сям'і Кацярыны не было знакамітых музыкаў, але з дзяцінства дзяўчынцы падабалася спяваць, выступаць на ранішніках, а самай запаветнай марай быў… барабан. Вядома, з часам перавагі ў музычных інструментах «пасталелі».
— Я жудасна хацела іграць на скрыпачцы або на піяніна, — успамінае Кацярына. — Але калі мы прыйшлі на праслухоўванне ў музычную школу, аказалася, што набору ў класы па гэтых музычных інструментаў ужо няма. Мама тады сказала: «Няхай будзе нешта іншае, галоўнае, не баян і ня балалайка».
І вось праз некалькі дзён Кацярына выявіла, што яе прозвішча самотна красуецца ў спісах тых, хто паступіў у клас віяланчэлі.
— Мне тады здавалася, што гэта нешта вялікае і страшнае, — смяецца дзяўчына. — Я нават назву запомніць доўга не магла, і калі ў мяне пыталіся: «На чым ты будзеш іграць?» — казала: «На каланчэлі».
Тое, што ўсё далейшае жыццё будзе звязана менавіта з музыкай, Каця зразумела, калі ў 9-м класе бацькі купілі ёй першую цэлую віяланчэль, нямецкую фабрычку. І вось тут усё закруцілася, як у кіно. У гэты час у Мінску праходзілі майстар-класы знакамітага віяланчэліста Аляксандра Бузлова. Пазнаёміўшыся з ім, Каця цвёрда вырашыла паступаць у Маскоўскую кансерваторыю да яго ў клас. Кажуць, што калі чагосьці вельмі хацець, то яно абавязкова збудзецца. Вось і ў Каціным выпадку выйшла менавіта так: у 2010 годзе стала студэнткай.
— За гэтыя чатыры гады былі канцэрты, паездкі, удзел у конкурсах і прызы, — распавядае Кацярына. — Але было нешта, што быццам бы цягнула мяне назад. І гэтым «нешта» была віяланчэль. Мая нямецкая фабрычка, вядома, стала за гэтыя гады маёй найлепшай сяброўкай, але, на жаль, забірала ў мяне вельмі шмат сіл і часу, каб перамагчы нейкія гукавыя праблемы. Пачаліся доўгія пошукі свайго інструмента. Бо гэта для музыкі — самы блізкі сябар, які не толькі адчувае настрой, але і сам капрызіць, хварэе.
Дапамог дзяўчыне яе педагог: прапанаваў замовіць інструмент у свайго сябра, маладога таленавітага майстра Якуба Жэбрана. Ён зараз працуе ў Берліне, а сярод яго прац — копіі інструментаў вядомых італьянскіх майстроў, у тым ліку Страдывары. На яго віяланчэлях іграе і сам Бузлоў, і такія вядомыя віяланчалісты, як Дзяніс Шапавалаў (лаўрэат конкурсу Чайкоўскага), Аляксандр Рам (лаўрэат шматлікіх міжнародных конкурсаў)…
— Было столькі сумневаў: ці магу я быць у адным спісе з такімі музыкамі, ці падыходзіць для гэтага мой узровень? Ну і, вядома, пытанне цаны: віяланчэль каштуе 22 тысячы еўра, — дзеліцца перажываннямі віяланчалістка. Частка сумы Каці дапамаглі сабраць сябры. А вось што далей? Але і тут у жыццё Каці зноў ўмяшаўся цудоўны выпадак: яе бацька падумаў і ўзяў крэдыт у «Альфа-Банку», у якім абслугоўваецца яго кампанія. Дзякуючы гэтаму, доўгачаканы падарунак прыехаў да Каці якраз напярэдадні 2014 года.
Пасля Новага года Кацярына Міронава выступіць у Мінску разам з Айман Баймулдзінай і Настассяй Стрэльнікавай.
— Першыя месяцы мы з віяланчэллю прывыкалі адна да адной, - успамінае Каця. — Часам я вельмі баялася, што ёй не спадабаецца наша халодная зіма і ацяпленне ў кватэры. Але ўсё склалася. Мой новы інструмент «падказаў», дзе ў маім гранні былі заганы, і я ведала, як нам разам іх выправіць. Але самае нечаканае было тое, што мяне сталі ўсё часцей запрашаць у вельмі моцныя кансерваторская склады, я паверыла ў свае сілы і зразумела, што шмат чаго магу дамагчыся.
Дарэчы, у жыхароў і гасцей сталіцы ёсць магчымасць на свае вочы ўбачыць таленавітую віяланчалістку і паслухаць яе ігру. Пасля Новага года Кацярына Міронава выступіць у Мінску разам з Айман Баймулдзінай і Настассяй Стрэльнікавай.
