Зорка сняжынкай упала дзяўчынцы на вейкі.
Дзед Мароз паслізнуўся на мандарыне.
Сёння, адзін раз на год, прадстаўленне батлейкі,
што адчыніць вам дзверы чароўнай скрыні!
Наша батлейка вялікая, трохпавярховая,
і на кожным паверсе — усё, што трэба.
На сярэднім — зямля, пастушкі, цар Ірад з аховаю.
На высокім — калядная зорка і неба.
На падземным паверсе — грэшнікі й пекла,
замест катлоў і патэльні — метро, у гадзіну пік…
Рэжысэр хвалюецца — публікі панабегла,
дваццаць вякоў на сцэне, а ўсё не прывык.
Напагатове яслі, анёлы, жывёла.
Смерць рэжа торт касою. Рукі ў чырвоным цесце.
Ірад закручвае гайкі. Сюжэт раскручвае колы.
«У Бэтлееме, убогім доме…» Далей па тэксце.
Зорка, як водзіцца ў зорак, капрызнічае, аднак
потым спускаецца з неба, і гэта знак,
што, насуперак Іраду, перамагае дабро.
Нават у пекле амністыя. Магі выходзяць з метро,
а над зямлёю — анёлы! Звычайны люд
бачыць што бачыць і радуецца: «салют!»
Бог нарадзіўся. Магі нясуць прэзенты.
Тут і батлейкі канец. Хто слухаў, апладысменты!
На паклон выклікаюць мядзведзя з казою.
Дзеткі ўплятаюць слодычы. Вяжа вусны хурма.
Гледачы спахапіліся, клічуць і смерць з касою,
а смерці няма.
