Вёска, куды вярнуўся Андрусь Горват, называецца Прудок. Гэта ў глушы Палесся, каля мяжы з Украінай, 300 км на поўдзень ад Мінска. У Прудку жыве каля 150 чалавек. Найбліжэйшыя ад яе гарады — Хойнiкi і Калінкавічы. Калi ведаеце знакамiтыя вёскi Юравiчы, Аўцюкi цi Каранёўку («Людзi на балоце» Мележа) — гэта побач.
Зарабляў Андрусь Горват фрылансам. Хацеў пайсці настаўнiкам у Юравiцкую школу. Дык не ўзялі. Разлічвае ён цяпер на пракорм са свайго вялікага агарода.
У сённяшнім нумары папяровага тыднёвіка «Наша Ніва» апублікаваная чарговая частка дзённікавых запісаў Горвата. А мы тут на сайце пакуль прапануем вам фотарэпартаж Сяргея Гудзіліна з Прудка.
Раніца ў хаце Горвата пачынаецца з радыё «Культура» у цемры. Класічная музыка ў вясковай хаце гучыць па-іншаму. Пад гукі сімфанічнага аркестра у хату трапляе ранішняе святло.
Сцены ў хаце атынкаваныя глінай. На месцы, дзе старая тынкоўка была выпаўшы ў форме сэрца, Горват выклаў сэрца з каменьчыкаў. «Калі наступным разам мне скажуць, што я маю каменнае сэрца, я не буду абвяргаць», — напісаў ён у сваім фэйсбуку.
У грубцы ўжо паліцца. Андрусь абірае бульбу на сняданак.
Запасы на зіму з уласнага гароду ляжаць на падлозе ў хаце.
Сняданак Горват гатуе ў адрамантаванай грубцы на агні. У гэты дзень у чыгунку варыцца бульба, а на патэльні смажыцца сала з цыбуляй. Пах расцякаецца па пакоі і змешваецца з водарам дрэва і глінянай тынкоўкі… Радыё прамаўляе прагноз надвор'я.
Чыгунок са зваранай бульбай Андрусь бярэ ў ручнік і ідзе сцэджваць ваду на двор. Пара ад вады грэе яго рукі…
Сыты паляшуцкі сняданак: бульба, яйкі, сала, цыбуля, малако, памідоры і смятана. Пад патэльняй стаіць адрэзаны драўляны кругляк. Снедае Горват на стале, які зрабіў яго дзед. Кожная пляма, зрэзы ад нажа і шчыліны на ім — адбітак побытавай мітусні гэтай хаты.
Крыж на галоўнай вуліцы ў Прудку. Хата Горватаў — у самым левым куце.
Андрусь п'е гарбату з заваранага багуну.
У міжрамніку — гняздзечка для дачкі Горвата, Варвары, якая час ад часу прыязджае да яго з Мінска.
Андрусь выкапаў у лесе, які за плотам, яблыню-дзічку і нясе яе ў свой двор.
Від з двара Горвата. Прудок. Вуліца Дзяржынскага. Дзень хіліцца да вечара.
Андрусь садзіць яблыню-дзічку ў сваім двары. Яго дзед, які жыў тут, таксама займаўся садаводствам. На наступны год гэтую яблыню трэба прышчапляць…
Пакуль на вуліцы яшчэ відна, трэба і пасекчы дровы.
Задні двор на сядзібе. Андрусь сядзіць на драбіне ля дрывотні.
Палескі «ламберсэксуал» коліць ̶с̶э̶л̶ф̶і̶ дровы. Да Мінска 300 кіламетраў. Вечарэе. Пятніца.
На будаўнічым бушлаце Горвата «Мосметрострой» закрэслены, а зверху чорным маркерам лаканічна напісана «Хатабуд».
Прудок ахутаў цёмны восеньскі вечар. У хаце гарыць святло, грубка ўжо паліцца на ноч. Ля яе Андрусь шліфуе чарговую драўляную падстаўку для посуду.
На сцяне ў хаце вісіць абраз і партрэт 17-гадовага ссыльнага дзеда Горвата.
Іранічны малюнак у хаце.
Блізіцца ноч. Прудок хутка засне. Перад маім ад'ездам Андрусь кажа, што пераезд у гэтую хату — гэта спроба «упісацца ў генеалагічнае дрэва маёй сям'і». На небе ўжо свецяць зоры. Бярэцца на мароз. Акацыя ля хаты, якую пасадзіў Горватаў дзед, амаль высахла. На ёй засталася толькі адна жывая галінка і ёй трэба перажыць зіму.
