Разглядала новы каляндар «Не маўчы па-беларуску» i натрапiла на слова дзяцiнства — «услон». Ён i зараз у бабулi cтаiць, гэты ўслон — даўгi, caмаробны, колеру чырвонай цэглы (уся драўляная мэбля ў хаце была гэткага колеру, як падлога). Але галоўнае: малою я была шчыра перакананая, што гэтая штуковiна для сядзення, якая стаiць ля печы, называецца «слон».
Куды толькi мая буйная дзiцячая фантазiя нi сягала, каб прывесцi да згоды тое, што бачыць вока, з дзiўным вербальным «слон»… Як толькi мазгi нi выкручвалiся, каб адшукаць падабенства са сланом у гэтай чатырохногай лаўкi. Асаблiва не паддаваўся асэнсаванню колер, бо я ж ведала, што слон мусiць быць шэрым… А дзе ж вушы? Дзе хобат?
Напэўна, гэта звычайная дзiцячая этымалогiя. Колькi такix cycветаў у кожнага дзiцяцi нараджаецца толькi таму, што нешта няправiльна пачулася! Але я лаўлю сябе на тым, што i цяпер, заходзячы ў хату, вiтаюся ў думках з маiм сланом, маiм слончыкам.
Можа быць, паэзiя гэта ён i ёсць… Нелагiчны, невытлумачальны, такi немагчымы ў гэтай простай беларускай хаце — карычневы слон, што цiхенька стаiць ля печы драўляным бокам, маўчыць цвёрда сваё.
