У розных пабліках УКантакце любяць пісаць: «Замест сняданку ў ложак я б выбраў кубачак кавы ў аэрапорце». Я б для сябе гэтую фразу змяніў бы на «кубачак кавы на запраўцы». Калі ў чарговым падарожжы ідзе ўжо не першая бяссонная ноч, запраўкі на дарозе для мяне — гэта як маякі, нейкія астраўкі жыцця ў чорнай пустэчы. А кава — гэта тое, што дазваляе даехаць да наступнага маяка.
Вось і зараз сяджу на зусім пустой запраўцы ў Шчучынскім раёне з тым самым кубачкам кавы, навокал цёплыя прыцемкі, злева ззяюць Венера, Юпітэр і Месяц, стаіць водар скошанай травы. Адправіўшыся ў соты раз ехаць кудысьці па Беларусі, я паспеў за адзін толькі дзень нарабіць для сябе адкрыццяў, хаця думаў, што нічога новага ўжо не ўбачу. І хоць я вельмі люблю самалёты, але пакуль тут стаіць такі ціхі вечар і пакуль мне ёсць куды ехаць, лаўлю сябе на думцы, што мне зусім не хочацца кудысьці адсюль ляцець нават ненадоўга. Няхай іншыя даследуюць еўрапейскія сталіцы і купаюцца ў цёплых морах, але я сёння адпраўляюся чэкініцца ў вечаровы туман.
