Гарачую дыскусію выклікаў пост філосафа Валерыя Булгакава, які задаўся пытаннем, ці можа быць у Беларусі з'явіцца нейкі трэці герб, які б прынялі і прыхільнікі нацыянальнай «Пагоні», і дзяржаўнага герба? У каментах гучалі як прапановы, так і праклёны.
Найбольш лайкаў сабрала меркаванне Рашэда Чоўдхуры з Манрэаля: «Іншы не патрэбны. Трэба вяртаць Пагоню. Любы іншы варыянт ня будзе мець пад сабою гісторыі, а герб без гісторыі, гэта чарговая капуста. Нават капуста мае хоць нейкую гісторыю (працяг БССР), і гэтая гісторыя хоць нейкі элемэнт у грамадзтве прадстаўляе. Таму поўнасьцю новы герб быў бы нават горшым за капусту».
А таксама беларуса з Масквы Алеся Чайчыца: «Пагоня» — сімвал БНР і апошніх ста гадоў беларускай нацыянальна-вызвольнай барацьбы. Яе сімволіка даўно зашмат шырэйшая за літвінскасць».
Электрык — і папулярны блогер — Павел Батуеў падзяліўся ўспамінам з часоў маладосці:
«Недзе напрыканцы лістапада ў 2000 годзе паехалі мы з сябрам у Берасце. Даехалі з Салігорска на дызелі да Баранавіч, а там набылі квіток на «кругасветку» (быў такі цягнік, што йшоў з Менска да Берасця праз Ляхавічы, Ганцавічы, Пінск, Янаў). Трасемся ў супольным вагоне (такія эрганамічныя экалавы з дрэва) і тут дзяўчынка, год 16-17, што ехала з бухім бацькам, пачынае трэсці мужыка і амаль крычаць «бацька, уставай, Пінск», і так разоў дзесяць. Мужык толькі мычыць. Падняліся з сябрам, абуліся, і максімальна карэктна вынесьлі чэла на перон. Дзяўчынка вельмі дзякавала і мы (ну прынамсі я) з адчуваньнем плюсіка ў карме вярнуліся да спробаў заснуць. Хвілін праз 40, а можа праз гадзіну, гляджу ў акно, ах ты ж…, — Пінск. Іду шукаць правадніка і тлумачэнні, спазняемся, кажа, болей чым на гадзіну.
І вось мінула амаль 19 год, а я часам узгадваю той выпадак і думаю, як там дала рады тая дзяўчынка ў чужой мясцовасці з бухім бацькам у зімовую ноч», — піша Батуеў.
«Дзяўчынка, пэўна, вас таксама ўспамінае», — зрэагаваў тэлевядоўца Віктар Шукеловіч.
«Я не мела рацыі. Я дужа памылялася, — прызнаецца журналістка, а цяпер маладая мама Марыя Грыц. — Наракала на бацькоў, чые дзеці ў транспарце, кавярні ці енчаць, плачуць, дурацца ці проста крычаць. З пагардай глядзела на бацькоў, якія заліпаюць у тэлефон замест таго, каб камунікаваць са сваімі малымі.
Злавалася на бацькоў, якія крычаць на сваіх дачок і сыноў, некуды іх валакуць», — піша яна і апавядае пра свае новыя дасведчанні.
«Дзеці робяць нас дабрэйшымі — самая праўдзівая праўда на свеце. Яны прыўкрасныя», — піша Марыя Грыц.
»Раней (да з'яўлення Агаткі і Ягоркі) лічыла, што ўсе дзіцячыя капрызы — толькі пралік бацькоў, — працягвае яе думку Юлія Чаргінец. — Дрэнна выхавалі, увогуле не ўмеюць размаўляць з дзіцём. І што? Нядаўна мае залатыя ляжалі на зямлі і вішчалі на ўвесь Мінск, калі я сказала, што не магу высушыць лужыны. Звычайна яны іх так любяць, а тут «мама, каб праз хвіліну ўсе было сухое». І такіх гісторый сотня. Дыхаю глыбей».
«Жывучы ў Інтэрнэце, я даўно зразумеў галоўную асаблівасць сучаснага лічбавага інфармацыйнага поля. У 90 % выпадкаў майстэрскія маніпулятары насаджаюць тут для абмеркавання праблемы, якіх няма, для таго, каб не абмяркоўваць і не вырашаць праблемы, якія ёсць.
І хай далей свет абмяркоўвае «скрадзенае дзяцінства» шчаснай шведскай дзяўчынкі са шчаснай краіны і абыходзіць увагай тое, што рэальна пагражае гэтаму свету. Паверце, тыя, хто мыліць людзям вочы фэйкавымі пагрозамі, ад голаду і холаду не памруць. Памруць тыя, у каго, акрамя фэйсбуку і клавіш, больш за душой нічога няма. Нават крытычнага мыслення», — піша выдавец «Моцных навін» з Гомеля Пятро Кузняцоў.
«Увесь гэты шум з экалогіяй мае мала супольнага», — гэты камент Юрыя Варонежцава самы залайканы.
«Чалавек можа пражыць без неабходнага, але не можа без лішняга». Я знала аднаго, каторы падымаў сябе раніцой, толькі каб зірнуць на дуб за акном, — піша пісьменніца Святлана Курс.
— Нішто іншае не ў стане было сцягнуць яго з ложка — ні праца, ні жонка, ні галодныя дзеці, ні пазыкі па камуналцы. А другая трымалася толькі дзеля жоўтых цёплых шкарпэтак за калена. «Цэлы дзень, — кажа, — думаю, як вярнуся з працы, прывалакуся з гэтай мітусні і холаду, кіну торбы, а мае гольфікі з этажэркі звісаюць, як сонейка. І ўжо не так усё й кепска».
«У маім раёне пакаленні мяняюцца — заможныя хіпстары засяляюцца на месца памерлых бабулек, — дадае яна ў каментах. — І выносяць з кватэр усё на сметнік. Чалавек да смерці чапляецца за маленькія рэчы, дарагія толькі яму — сувеніры, абажуры, граматы дзяцей з пачатковай школы. І ўсё гэта ляжыць і мокне пад дажджом».
А гэтае мілае фота змясціў Валеры Есіпёнак з крамаў «Модны кут». «Дзеду сёння — 85!»
