Чудзянцову-Зуеву, відавочна, падкінулі наркотыкі, і зараз уся мая стужка фэйсбука дыскутуе, ці трэба яго салідарна абараняць.
Чалавек з вельмі адмоўнай рэпутацыяй, таму адзінага меркавання няма і быць не можа.
Што да мяне, то я катэгарычна за тое, што грамадзянская супольнасць і журналісцкі цэх павінны выразна і гучна выказаць пазіцыю, і пазіцыя гэтая павінна быць у тым ліку і пра тое, што падобныя метады расправы не могуць прымяняцца ў нашым грамадстве, няважна, у адносінах да агіднага Чудзянцова альбо да якога-небудзь зусім святога журналіста.
Але пазіцыя — пазіцыяй, а чалавечы фактар ніхто не адмяняў, і гіпатэтычная акцыя ў падтрымку гэтага чалавека сутыкнецца з велізарнымі цяжкасцямі на чыста тэхналагічным узроўні — што трэба зрабіць і як?
Нават цэхавую салідарнасць выказваюць усё роўна асобныя людзі, і я падазраю, што няшмат знойдзецца жадаючых сказаць галоўную фразу: Je suis Чудзянцоў, я — Чудзянцоў.
Я, па меншай меры, сябе з такой аватаркай не бачу, як, думаю, дзясяткі і сотні іншых людзей, якія ў іншых абставінах маглі б такім чынам салідарнасць выказаць.
Гэта значыць, насамрэч, калі нейкая салідарнасць і будзе выказана, хутчэй за ўсё гэта будзе нейкая пазіцыя ў фармаце агульнай заявы, натуральна, абязлічанай: «Мы».
Падобныя заявы з'яўляюцца ў Беларусі рэгулярна, падстаў хапае, даўно сталі штодзённасцю, таму ніхто на іх не адрэагуе.
Так мы атрымаем вельмі дрэнны прэцэдэнт: улады ўжываюць абуральную і проста не дапушчальную тэхналогію расправы, а грамадства фактычна сітуацыю праглынае.
Ці будзе ў гэтым хтосьці вінаваты? З журналістаў, якія не жадаюць асацыявацца з Чудзянцовым, — ніхто.
Сітуацыя наогул па-за любымі шаблонамі. Наогул усе прызвычаіліся, што ўлады па ўсім свеце распраўляюцца з сумленнымі і, таму, паважанымі журналістамі. І за іх, вядома, усё сумленныя людзі заступаюцца. У Беларусі ўсё настолькі па-свойму, што нават тут атрымліваецца шыварат-навыварат.
І як правільна сябе паводзіць у такой сітуацыі — ніякіх універсальных рэцэптаў няма…
