Аляксандр Малянкоў раней трапляў у СМІ як прыклад бізнэсмена, які пераехаў у вёску і заняўся гаспадаркай. Але нядаўна увагу медыя і сацсетак прыцягнула незвычайнае аздабленне брамы яго сядзібы: побач з вялікім надпісам «Слава Ісусу Хрысту» вісіць шыльда з папярэджаннем, што «пі**расам уваход забаронены».
«Наша Ніва» пацікавілася ў Малянкова, што прымусіла яго перабрацца з Расіі ў Беларусь, пабудаваць жыццё па радыкальных праваслаўных прынцыпах і заняцца сельскай гаспадаркай. Малянкоў, не саромеючыся ў выразах, адказаў амаль на ўсе пытанні.
«Наша Ніва»: У навіны вы трапілі як «маскоўскі бізнэсмен, які пераехаў у беларускую вёску». Але ж самі вы, здаецца, з Ваўкавыска?
Аляксандр Малянкоў: Я нарадзіўся ў Гродне, а калі мне было чатыры гады, сям’я перабралася ў Ваўкавыск. Там я вырас, пасля школы паступіў у Маскву, там атрымаў дзве вышэйшыя эканамічныя адукацыі. Падчас вучобы пачаў займацца фінансавым бізнэсам: аўдытарскія, бухгалтарскія паслугі.
У Маскве я пражыў 15 гадоў. У Беларусь вярнуўся яшчэ ў 2007 годзе, але і па сёння чамусьці мне ўсе прыпісваюць, што я нібыта масквіч.
«НН»: А як прыйшлі да веры? Ці гэта ад бацькоў?
АМ: Не. Мой тата ўвогуле быў партыйны, дырэктар завода. Мяне нават не хрысцілі. Вера прыйшла неяк сама, з разуменнем жыцця. Ну і аднойчы я ехаў у камандзіроўку і ўзяў з сабой Біблію. А камандзіроўка зацягнулася. Я чытаў Біблію, разважаў. І паціху пачаў прыходзіць да веры. Ну і ўзрост, звычайна ж людзі з узростам прыходзяць да Бога, на жаль. Раней выхоўвалі дзяцей з самага малога ўзросту, і зусім іншыя людзі былі. І гэта пры тым, што камуністамі было ўсё замарочана, але ўсё роўна людзі былі бліжэй да веры.
І ў Маскве я пачаў задумвацца над гэтым. А пасля пераезда ў Беларусь і нараджэння першага сына адбылося разуменне.
«НН»: А чаму вы вярнуліся з Масквы ў Беларусь?
АМ: Шчыра — Бог ведае. Я не магу нават сказаць. Вось так у жыцці атрымалася. Напэўна, Бог выратаваў, бо ў Маскве ж зусім інакш жыццё праходзіць.
У выніку я пераехаў у Гродна. Пачаў зноў займацца бізнэсам, меў будаўнічую кампанію, кампанію, якая займалася перавозкамі. Але я прыйшоў да таго, што ўсё гэта бессэнсоўна: усе гэтыя бізнэсы, усё гэтае беганне, дзёрганне… Гэта не мае ніякага сэнсу для выратавання чалавека, для яго будучага вечнага жыцця.
І прыйшло ўсведамленне, што есці няма чаго. Дзяцей карміць няма чым. Маю на ўвазе якасць прадуктаў у крамах і супермаркетах. Атрымліваецца, калі я буду гэтым карміць дзяцей, гэтай парашай, то я проста *ука.
Таму я пераехаў на зямлю, стаў будаваць дом, стаў вырошчваць усё натуральнае. Сёння я ў краму зусім не хаджу. Нічога з прадуктаў не набываю зусім.
«НН»: Гэта ваш бацькоўскі дом ў вёсцы, ці вы набывалі?
АМ: Набываў зямлю, пасля будаваў дом. Доўга шукаў зямлю, а пасля раптоўна — бах! — і Бог паслаў добры надзел.
«НН»: А жонка ваша масквічка?
АМ: Не, яна беларуска. Я пазнаёміўся з ёй у Гродне. Проста на вуліцы.
«НН»: Яна не была супраць пераезду ў вёску?
АМ: Прыватная тэма… Не хочацца абмяркоўваць.
«НН»: А чым яна займалася раней?
АМ: Ну, як усе… Недзе працавала, штосьці рабіла… Карацей, была няшчасная.
«НН»: Вы самі назвалі Сцерлігава сваім сябрам [расійскі мільянер Герман Сцерлігаў таксама ўдарыўся ў хрысціянства і перабраўся ў вёску, пасля адкрыў сетку крамаў з натуральнымі фермерскімі прадуктамі. Менавіта на крамах Сцерлігава пачалі з’яўляцца шыльды «пі**расам уваход забаронены» — Рэд.]. Наколькі ён паўплываў на ваш сённяшні светапогляд?
АМ: Так, мы з ім сябры, пазнаёміліся яшчэ ў Маскве. І мы разам прадумвалі ўсё гэта, абмяркоўвалі. Не тое, каб ён на мяне паўплываў, ці я на яго… Проста пасля шляхі разышліся, і ён першы перабраўся ў вёску, стаў фермерам. Я вырашыў яшчэ трохі бізнэсам пазаймацца, на жаль… Гэта быў абсалютна страчаны час. Так, з пункту гледжання сучаснага гараджаніна маё жыццё было выдатным і зайздросным: і грошы былі, і машыны, увогуле, усё, што я хацеў, я меў. Але ж гэта нічога не значыць, не мае ніякага дачынення да сапраўднага жыцця. І сёння я гэта разумею.
Мне 44 гады. У вёсцы я жыву ўжо 5 гадоў, хаця, канечне, задумвацца пра ўсё гэта пачаў нашмат раней — з нараджэннем сына. Яму цяпер 10 гадоў.
І я спакойна жыву, нікуды не лезу. Я скажу так: каб у нас дзяржава і наш кіраўнік больш увагі надзялялі сялянам, то ніякіх праблем бы не было з насельніцтвам. Бо селяніну не трэба нікуды хадзіць, не трэба ніякія Плошчы. Яму ўсё гэта нафіг не трэба. У яго мусіць быць сям’я — пажадана шматдзетная, як раней было, — у яго мусіць быць надзел зямлі. Ён мусіць мець магчымасць пайсці ў лес, узяць бясплатна дровы, што сёння нельга зрабіць. Яму мусіць улада прадаставіць магчымасць бясплатна ўзяць лес, каб пабудаваць дом ці хлеў. І пакуль такія людзі на сяле яшчэ ёсць, да такой мадэлі і трэба імкнуцца, бо гэтых людзей усё менш і менш.
«НН»: Але ж праз даступнасць інфармацыі пашыраецца і ўрбанізацыя насельніцтва. І ўсё больш і больш народу будзе з’язджаць у гарады.
АМ: Гэтая даступная інфармацыя ўся вывераная, яна такая, якая вядзе толькі ў падман. Усё, што ні прачытаеш — усё падман. Нейкую літаратуру брыдка чытаць, калі шчыра.
«НН»: Маеце на ўвазе мастацкую літаратуру?
АМ: Не, маю на ўвазе навіны, усё такое. А мастацкую літаратуру мы выкінулі ўсю, ды ў мяне яе ніколі асабліва і не было. Гэта ўсё выдумкі і хлусня. Навошта гэта чытаць?
«НН»: А што тады чытаеце? Біблію?
АМ: Так, я чытаю Святое пісанне. Ну і навіны яшчэ.
«НН»: А дзеці вашы што чытаюць?
АМ: Дзеці гісторыю вучаць.
«НН»: Растлумачце, калі ласка.
АМ: Яны ходзяць у звычайную школу, а пасля я іх вучу той гісторыі, якую лічу патрэбнай.
«НН»: Чым яна адрозніваецца ад той, якую выкладаюць у школе?
АМ: Яна праўдзівая.
«НН»: Дык а ў чым прынцыповая розніца?
АМ: Ну давайце, скажыце, што вучаць у школе, я вам скажу, чаму гэта падман. Назавіце любы факт.
«НН»: Ну, напрыклад, скасаванне прыгоннага права.
АМ: Гэта ўвогуле каласальны падман! Бо калі людзі былі прыгоннымі, за іх адказваў пан. Вось нідзе гэта не пішуць, а так у гісторыі было. Пан адказваў, каб людзі былі накормленыя, апранутыя, мелі абутак, жыллё і гэтак далей. А калі прыгоннае права скасавалі, то некаторыя нядбайныя паны проста змаглі выганяць людзей.
«НН»: Дык на вашу думку, не трэба было адмяняць прыгоннае права?
АМ: Можа і трэба было, але не так, як гэта зрабілі. Бо проста маса людзей апынулася на вуліцы. Хтосьці па дурасці сваёй — о, я вольны, ну і пайшоў. І адразу з’явіліся крадзяжы, забойствы — бо гэта ж усё узаемазвязанае. Гэта таксама, я лічу, дыверсія была.
«НН»: А вашым дзецям забаронена карыстацца інтэрнэтам? Смартфонам?
АМ: Я не забараняю, але ў іх няма гэтага ўсяго.
«НН»: Дык а калі сын падрасце і папросіць, маўляў, хачу ноўтбук, хачу зарэгістравацца ў сацсетках?
АМ: Гэта яму трэба з глузду з’ехаць, каб такое папрасіць. Бо ў яго вялікая гаспадарка. Яму 10 гадоў, але калі сезон уборкі ўраджаю ідзе, у майго сына 15 чалавек у падначаленых. І таму яму ўсё гэта [інтэрнэт, смартфоны] нафіг не трэба. Калі яму будзе 18 гадоў, ён ужо зможа рабіць што хоча, набываць сабе, што хоча. Але я спадзяюся, што ён будзе разумным чалавекам. Я настойваць не буду ні на чым — як выхаваў сам, так яго цяпер і ўспрымай. Але я спадзяюся, што сын застанецца працягваць справу бацькі, працаваць на зямлі.
«НН»: Ну і нельга не спытаць пра вашу шыльду «пі***асам уваход забаронены» Навошта вы яе ўвогуле прычапілі?
АМ: Я ж, дзякуй Богу, не адзіны. Былы міністр МУС з імі змагаўся, памятаю, што падымаўся шум. А ўвогуле ў Бібліі напісана, што падобныя людзі заслугоўваюць смерці.
«НН»: І вы так лічыце таксама?
АМ: Канечне, абсалютна. Я ж праваслаўны хрысціянін.
«НН»: Але навошта вешаць шыльду, што ім уваход да вас забаронены? Няўжо спрабавалі зайсці?
АМ: Не, не спрабавалі. А шыльда трэба, каб людзі, калі праходзяць міма, задумваліся, што адбываецца. Бо пад грыфам талерантнасці яны ж пралазяць паўсюль, лезуць як я не ведаю хто. А некаторыя людзі нічога не бачаць. І плюс я хацеў паказаць сваёй шыльдай, што ў самай лепшай сельскай гаспадарцы краіны забаронены ўваход для гэтых вырадкаў.
«НН»: Вы бываеце за мяжой? У Еўропе?
АМ: Бываю, мы набываем там тэхніку.
«НН»: І што вы будзеце рабіць, калі раптам сустрэнеце парачку геяў проста на вуліцы?
АМ: Плюну ў іх бок і пайду, а што мне рабіць? Калі я іх прыстралю, то мяне пасадзяць. І што, мне праз нейкага пі**аса губляць магчымасць выхоўваць сына?
«НН»: Але ж выраз пра «пі**асаў» вісіць у вас на браме побач з надпісам «Слава Ісусу Хрысту». Я не настолькі паглыблены ў праваслаўе, таму падкажыце, ці гэта дапушчальна, каб імя Божага Сына было побач з такім выразам?
АМ: Чаму не? Гэта ж напісана ў Святым пісанні, вы, можа, не пачулі? Падобныя людзі заслугоўваюць смерці, я ж казаў ужо.
«НН»: Я зараз канкрэтна пра фармулёку — у царкве ж, напэўна, нельга так выказвацца?
АМ: Толькі так і трэба выказвацца, спытайце любога бацюшку. Ці так званага бацюшку. Проста яны гэтага чамусьці не кажуць.
«НН»: Чаму «так званага»? Маеце прэтэнзіі да афіцыйнай царквы?
АМ: Не, вы што, якія я магу мець прэтэнзіі. Дзе я, а дзе гэтая махіна. Ніякіх прэтэнзій у мяне да іх няма, хай яны як хочуць, так і газуюць.
«НН»: Але ваша персанальная вера трохі адрозніваецца, я правільна разумею?
АМ: Ну я не падтрымліваю аборты, не падтрымліваю разводы. Я не падтрымліваю пі**асаў. Я супраць транспланталогіі. А яны ўсё гэта робяць.
«НН»: Ну слухайце, наўрад ці вы будзеце супраць транспланталогіі, калі раптам перасадка органаў спатрэбіцца вашаму дзіцяці. Ці што, проста дасцё яму памерці?
АМ: Давайце не будзем паглыбляцца ў гэтую тэму, ладна? Вы мяне ўсё роўна не зразумееце, і 90% вашых чытачоў таксама.
«НН»: Ясна. А вы шчаслівы чалавек?
АМ: Ну па-рознаму бывае. Збольшага — так. Ні пра што не шкадую. У мяне 100 гектараў зямлі, цяпер плануем яшчэ 100 ўзяць. Развіваемся. Мы вядзем арганічнае земляробства, ані кроплі хіміі не выкарыстоўваем. Тое, што вырошчваем, спакойна адвозім дзецям з чыстым сумленнем і душою. Мы калі нашу бульбу на аналізы адвезлі, там проста абалдзелі, кажуць: мы такой бульбы не бачылі гадоў дваццаць!
