Генадзь Аўсянікаў, фота Святаслава Зоркага
Аб развале Купалаўскага
Кажуць, усё пайшло знізу, але пачалося, на мой погляд, калі некаторыя акцёры пайшлі з дырэктарам на мітынг. А прагучала: пайшоў увесь тэатр.
Потым яны звольніліся: маўляў, не можам выходзіць на сцэну. Але калі ў цябе пазіцыя, то гэта — запавет: па ім трэба жыць, а не выказваць яго. А яны адразу: «Мы, купалаўцы, супраць!». У выніку, на сходзе трупы, куды запрасілі міністра, здарыўся бунт — жорсткі і бессэнсоўны.
Дыялогу не атрымалася. Міністру не далі слова сказаць: «Прапануем вам сысці ў адстаўку!», «Ганьба!», «Сыходзь!». Я і тады на сходзе, і цяпер кажу: гэта бессэнсоўна.
Што адбылося такога, каб падаваць заявы аб сыходзе?
Аб пратэстах
«Я туды не хаджу… але ж ёсць жа за што затрымліваць! Я з акна бачыў (мой дом на праспекце Незалежнасці), як ідуць з дзіцем, маці падымала яго перад сабой. Ці мамы з каляскамі. Так што я буду пра такіх думаць? Што вы з сцягамі ходзіце? Што вы дзетак бераце? Ясна ж, што дзіця міліцыянт не ўдарыць…
І віскочуць ўсё — што добрага? Замест таго, каб напісаць на плакатах: «Мы хочам есці, выпіць, закусіць — пажраць». Але ніхто ж такі плакат не нясе. А толькі: «Далоў!», «Сыходзь!».
Пра сцяг
Калі міністр у Купалаўскі прыязджаў, на фасад вывесілі бел-чырвона-белы сцяг. Ведаеце, я калі бачу яго… Вось вы памятаеце, як яўрэяў пад ім расстрэльвалі? А я памятаю, сам бачыў. Бо гэты сцяг прыдуманы ў 1918 годзе, калі была Беларуская Рэспубліка абвешчаная. Потым яго прыбралі, межы перанеслі, потым у акупацыю з'явіўся зноў…
Пра Латушку
«Латушка, па-мойму, гэты бунт і зрэжысаваў — прычым дрэнна. Быў паслом у Еўропе, потым раптам яго прызначылі дырэктарам у Купалаўскі. Ён адразу, калі прыйшоў, звольніў намесніка дырэктара, потым — галоўнага адміністратара, за пару месяцаў да пенсіі».
Пра вырашэнне сітуацыі
«Звольненым трэба падумаць і сказаць: «Так, перагнулі палку». Вярнуцца і далей працаваць. Ну а дзе набярэш новых акцёраў?»
Фота Святаслава Зоркага
