Рэвалюцыйная: «Вельмі шмат людзей нібыта знікла»
Адным з самых складаных перыядаў для клуба TNT за апошні час, як і для многіх, стаў пачатак эпідэміі каранавіруса: тады клуб увогуле зачыніўся.
«Пасля таго, як вырашылі адкрывацца наноў, было няпроста таксама. Мы моцна эканомілі на ўсім: працавалі скарочаным штатам і раскладам — супрацоўнікаў было на 50% менш, чым звычайна. Паціху ўсё выйшла амаль на дакавідны ўзровень: за той час, што мы не працавалі, людзі, відаць, моцна засумавалі па нас», — кажа прадстаўнік TNT Rock Club.
Фота: vk.com/tntrockclub
Суразмоўца спадзяецца, што самы складаны момант бягучага года для іх установы ўжо пройдзены:
«Я маю на ўвазе пачатак вайны: з ёй пачаўся адток наведвальнікаў — адразу на адсоткаў 70. Сярод нашых нязменных гасцей вельмі шмат людзей нібыта проста зніклі. Выкажу здагадку, што гэта звязана з тым, што многія проста ўключаюць рэжым эканоміі. Ну і вельмі шмат людзей з’ехала».
«Цяпло можа быць нашым выратаваннем»
Паціху з публікай рабілася то лепш, то горш, але ўсё адно ў параўнанні са спакойным перыядам цяпер да TNT даходзіць 70% ад былой колькасці наведвальнікаў.
«Што мы робім з гэтым? Як і ўсе, крыху вымушана паднялі цэны, але менавіта на тыя пазіцыі, на якія пастаўшчыкі іх паднялі. Нічога бяздумна не рабілася, бо мы і так маем праблему з гасцямі. Таксама запускаем у працу джазавыя вечары — вырашылі спрабаваць па аўторках. Дадаткова прапаноўваем 20% зніжку на ўсё меню ў гэты дзень. Магчыма, гэта дапаможа прыцягнуць людзей», — расказвае суразмоўца.
Ëн дадае, што ніякай стабільнасці, вядома, цяпер няма: новы тыдзень ад папярэдняга можа адрознівацца кардынальна. Планаваць, выстройваць працу так, як рабілася два гады таму, сёння немагчыма.
Канцэрт Leibonik у TNT. Фота: vk.com/tntrockclub
«Усе перажываюць за заўтра, за шчаслівае заўтра. Устаноў закрываецца вельмі шмат, пра нас такой гаворкі пакуль не ідзе. Чакаем вясну і сонца, таму што ўжо апошнія выхадныя паказалі сябе пазітыўнейшымі за мінулыя, бо акурат здарылася пацяпленне — і людзей адразу больш. Цяпло можа быць нашым дадатковым выратаваннем».
Кастрычніцкая: «Сфера грамадскага харчавання перажывае падобныя часы, як з пачаткам кавіду»
Даша, супрацоўніца адной з кавярань на Кастрычніцкай, занятая ў сферы грамадскага харчавання больш за пяць гадоў. Яна з жахам згадвае час пачатку кавіду, калі беларусы перасталі выходзіць з дамоў, не кажучы ўжо пра візіты ў кавярні. Але 2022 год прынёс новыя складанасці.
«Калі толькі пачалася вайна ва Украіне, людзі спачатку прыходзілі да нас, каб знайсці падтрымку адно ў адным, каб не заставацца ў адзіноце. А потым большая частка гасцей проста з’ехала, і ўся сфера грамадскага харчавання ў прынцыпе перажывае падобныя часы, як пры пачатку кавіду. Цэны выраслі, заробкі не растуць — у выніку нават у тых, хто застаўся, папросту губляецца магчымасць кудысьці хадзіць. Працэнтаў 35-40 гасцей мы згубілі толькі з лютага, пры тым што гэта было не паступова, а адным махам», — кажа дзяўчына.
Даша адзначае, што гэта цяжка даецца нават псіхалагічна:
«Ты прызвычаіўся бачыць шмат людзей, дзяцей, поўныя пасадкі, шум і смех. Глядзець на паўпустую залу — вельмі цяжка. І ты разумееш, што сам робіш усё магчымае, каб так не было, але ад цябе нічога не залежыць у гэтым выпадку. І вось ты назіраеш, нібыта Мінск стаў пустым».
Вуліца Кастрычніцкая ў Мінску. Фота: 34mag
Дастаўка, з якой яны таксама супрацоўнічаюць, цяпер таксама перажывае не найлепшыя часы: спачатку ўдарылі банкаўскія санкцыі, а потым таксама зменшылася колькасць замоў праз тое, што людзі пакінулі краіну.
«Мы стараемся моцна не падымаць цэны, каб частка гасцей усё ж магла да нас прыходзіць. Выкарыстоўваем маркетынгавыя хады, рэкламу, плюшкі для наведвальнікаў — усё, як і раней, але больш інтэнсіўна, чым звычайна.
Важна, што наша кіраўніцтва робіць усё магчымае, каб захаваць супрацоўнікаў. Людзі на Кастрычніцкай працуюць не адзін і не тры гады — гэта стары касцяк, які побач амаль з пачатку адкрыцця вуліцы.
Усе любяць гэтае месца і нікуды не хочуць сыходзіць. Сёння паўсюль не самыя лепшыя часы, таму мы трымаемся адзін за аднаго і ў тым ліку ў імя захавання нашай любімай вуліцы нікуды не з’язджаем», — адзначае Дар’я.
Агулам супрацоўнікі непакояцца за саму вуліцу: многія кавярні ўжо перажылі хвалю рэпрэсій раней, пасля таго як зрабілі выхадны і выказалі салідарнасць з рабочымі ў дзень анансаванай агульнанацыянальнай забастоўкі 26 кастрычніка 2020 года. Тады санэпідэмслужба і іншыя інстанцыі завалілі кавярні праверкамі.
«Мы чакаем лета з вялікай надзеяй. Будзем глядзець, як будуць ісці справы. Але для поўнага шчасця таксама трэба, каб скончылася тое лайно, якое распачала Расія. І хочацца, каб змянілася кіраўніцтва ў нашай краіне: як толькі гэта зменіцца, вернуцца людзі, якія былі вымушаныя з’ехаць з Беларусі і сумуюць без яе. У той момант Мінск заквітнее новымі фарбамі і мы пачнём дыхаць свабодна», — рэзюмуе суразмоўца.
Зыбіцкая: «Людзям хочацца абстрагавацца ад навін, таму яны пакрысе вяртаюцца ў бары»
Уладзіслаў працуе ў сферы гасціннасці каля шасці год. Ëн таксама адзначае, што з пачаткам вайны колькасць кліентаў у барах на тусовачных Зыбіцкай і Інтэрнацыянальнай, у адным з якіх ён працуе, адчувальна зменшылася.
«З пачаткам, як гэта правільна казаць… «спецыяльнай аперацыі» з боку Расіі, справы сталі ісці нашмат горш. У людзей, відаць, не было папросту настрою і жадання. Многія маглі пачаць эканоміць. З’явілася апатыя і жалобны настрой паўсюдна. Але ў апошні тыдзень зноў назіраецца рост руху ў бары, павелічэнне продажаў», — каментуе Уладзь.
Ілюстрацыйнае фота. Крыніца: hata.by
Бармэны ў добрай камунікацыі са сваімі кліентамі, асабліва — пастаяннымі. Але цяпер многіх з іх даўно ўжо не было бачна за стойкай.
«Не сакрэт, што вялікая колькасць наведвальнікаў бара — гэта айцішнікі, якія пасля сваёй манатоннай працы хочуць адцягнуцца. Многія, як я разумею, з’ехалі ў Турцыю, Грузію, Польшчу. Разам з кампаніямі і сем’ямі. А менавіта яны ў асноўным рабілі нам выручку. У выніку мы згубілі ў раёне 30% пастаянных кліентаў. Варта адзначыць, што адток наведвальнікаў пачаўся раней — з 2020 года. Ëн быў паступовы, і з лютага працэс паскорыўся», — тлумачыць суразмоўца.
Такая сітуацыя паўплывала і на заробкі супрацоўнікаў:
«Не буду раскрываць камерцыйныя таямніцы, але па заробках ударыла моцна, стала менш чаявых. Радуе, што калектыў у нас дружны, няма бягучкі кадраў: цяжкія часы мы перажываем разам, падтрымліваючы адзін аднаго».
Уладзь адзначае, што бармэнам стала цяжэй працаваць праз пануючы настрой людзей і малалюднасць. Да 22-23 гадзін у барах увогуле пуста: кліенты спачатку прыглядаюцца, дзе больш людзей, і прыходзяць туды, дзе будзе больш шумна і весела.
«Калі мы бачым, што гасцям сумна, стараемся гэта выпраўляць, задаём атмасферу, спрабуем неяк перайсці ў камунікацыі на больш цесны ўзровень. Працаваць стала цяжэй у гэтым плане. Варта таксама ўлічваць, што не ва ўсіх можа быць аднолькавая палітычная пазіцыя, і важна неяк старацца не выйсці на канфлікт на гэтай глебе.
Але, вядома, цяжка пражываць некалькі тыдняў (і больш) у траўрным стане. Людзям хочацца абстрагавацца ад навін, не думаць пра дрэннае, і яны самі спрабуюць неяк развесяліцца, хоць на хвіліну, таму паступова пачалі вяртацца ў бары. Бар з 24 лютага адмяняў усю рэкламу, спецпраграмы з дыджэямі. Але цяпер мы разумеем, што якраз і павінны дапамагчы людзям абстрагавацца ад усяго дрэннага», — дадае бармэн.
«Сітуацыю ўскладняе арэнда, якую, як правіла, прывязваюць да еўра»
Што тычыцца коштаў, суразмоўца адзначае, што пастаўшчыкі паднялі цэны на ягады і алкаголь амаль на 30%, і цяжка захаваць колішнюю маржынальнасць на пэўныя пазіцыі па старых цэнах.
«Пры гэтым бар амаль утрымаў многія кошты, павысіўшы нешта ўсяго на 5-10%, каб сумы не пужалі людзей (але гэта ўжо ідзе гаворка пра пазіцыі, якія моцна выраслі ў кошце). Напрыклад, дзе ёсць маліна, ром. Раней маліна каштавала 10 рублёў за кілаграм, а цяпер 30. А для напояў свежых ягад трэба шмат», — тлумачыць Уладзь.
Ілюстрацыйнае фота. Крыніца: tripadvisor.ru
Суразмоўца не бачыць нічога дзіўнага ў тым, што бары закрываюцца: так было заўсёды, да крызісу ў тым ліку.
«Але сёння сітуацыю ўскладняе арэнда, якую, як правіла, прывязваюць да еўра. Месцы з вялікай тэрыторыяй, напрыклад, як Ayahuasca, што не так даўно зачыніліся, не вывозяць выплачваць арэнду. Могуць жа быць дні, калі ўвогуле ніхто не прыйдзе. Ці вось ёсць бары з акцэнтам на турыстаў, дзе кураць кальяны, грае арабская музыка, танчаць дзяўчаты — у іх таксама вялікія праблемы, бо з межамі праблема».
Кажучы пра будучыню, Уладзь робіць стаўку на ўласныя напоі ад кожнага бара:
«Нас можа чакаць бум бутлегерства — бары будуць гатаваць уласныя напоі — вермуты, джын і іншае. Палова закрыецца. Увогуле, Зыбіцкая ўжо даўно падзялілася на два лагеры — трэба падзяляць Зыбіцкую і Інтэрнацыяльную. У першым лагеры можа адбывацца бруд з больш п’янай колькасцю людзей, якія часцяком выпіваюць наўпрост на вуліцы, ладзяць дэбош. У другім — стараюцца прытрымлівацца культуры».
Уладзь марыць, што аднойчы крызіс ва ўсіх сферах скончыцца:
«Спадзяюся, мы прыйдзем да тых часоў, калі людзі змогуць не клапаціцца пра сваё заўтра. Адзіным пытаннем будзе: у які бар схадзіць з сябрамі на шот, дзе патанцаваць».
Мінскі дыджэй: «У кожнага трэцяга — чамаданны настрой»
Аляксей (імя змененае па просьбе суразмоўцы) амаль кожныя выхадныя выступае ў барах і клубах у якасці дыджэя. У даляравым эквіваленце пасля пачатку вайны ва Украіне яго заробак знізіўся.
«І калі ў мяне яшчэ ён не зусім значна знізіўся, то ад некаторых калег з dj-сферы я чуў, што іх падкасіла вельмі сур'ёзна».
Апошнія гады працы Аляксей апісвае наступным чынам:
«Да сакавіка 2020-га ўсе было досыць весела і людна. Вясной свае папраўкі ўнёс кавід, значна скараціўшы колькасць і якасць публікі ва ўстановах. Усё працягвалася да сярэдзіны лета. З сярэдзіны чэрвеня і да пачатку перадвыбарчых падзей у жніўні, здавалася, што ўсе зноў набірае абароты.
Але пасля ўсе мерапрыемствы праходзілі ў хваравітай атмасферы прыгнечанасці. Я думаю, што няма патрэбы тлумачыць прычыны, чаму так. Пад канец мінулага года на навагоднія святы людзі зноў пачалі збірацца. Агулам да сярэдзіны лютага 2022-га таксама ўсе было добра, на мой пагляд. А вось пасля 24-га колькасць наведвальнікаў значна зменшылася. Атмасфера набыла адценне разгубленасці».
Ілюстрацыйнае фота
Аляксей адзначае, што тэндэнцыя да закрыцця ў барах і клубах увесь гэты час захоўвалася. Але галоўны чынам закрываліся месцы без выразнай канцэпцыі і энергетыкі:
«Там, дзё ёсць добрыя арганізатары, там усё больш-менш. Для мяне гэта, напрыклад, імпрэзы Сашы Nerv Кузняцова, Арцёма Beverly Pills і тое, што адбываецца ў Dogma Club».
Пры гэтым дыджэй акцэнтуе ўвагу на тым, што амаль у кожнага трэцяга знаёмага — чамаданны настрой.
«Амаль усе мае блізкія сябры з'ехалі з Беларусі. Нехта мяняе сферу дзейнасці, вывучае нешта новае — замежныя мовы ці дысцыпліну ў IT».
Аляксей спадзяецца, што ў яго любімых месцаў атрымаецца сябе захаваць, калі толькі ім яшчэ не павысяць арэнду. Але развіцця сферы ў лепшы бок малады чалавек не назірае: цяпер ва ўсіх стаіць задача — выжыванне.
«Наша Ніва» аднаўляе збор данатаў — падтрымаць проста
Чытайце яшчэ:
Колькі вакансій прапануюць з заробкам $500 і больш? Цікавыя лічбы
