Тэкст заявы для БТ Раманчуку далі ў Адміністрацыі прэзідэнта ў прысутнасці ахоўнікаў Лукашэнкі 115

Расійская «Новая газета» апублікавала размову з Яраславам Раманчуком. «На той момант я лічыў, што гэта, магчыма, спыніць вар’яцкую машыну», — заявіў ён, каментуючы сваю заяву па БТ.

З Яраславам Раманчуком мы сустракаемся ў кавярні. У яго больш няма офіса. Яго Аб’яднаная грамадзянская партыя выраклася панядзелкавай заявы Раманчука і самога Раманчука, мабыць, таксама. Мы рыхтуемся да размовы ў стылі «пытанні без адказаў». І да чаго мы не гатовыя цалкам дакладна — гэта да споведзі.

Яраслаў Раманчук глядзіць на наш дыктафон і кажа, здаецца, аднаму яму.

У панядзелак на 12 гадзін ён планаваў сваю прэс-канферэнцыю, прысвечаную разгону акцыі пратэсту. Але ноччу яму патэлефанавалі з Адміністрацыі прэзідэнта Лукашэнкі і выклікалі на сустрэчу. На сустрэчы прысутнічалі супрацоўнікі асабістай аховы прэзідэнта Лукашэнкі. Сустрэча доўжылася некалькі гадзін. Раманчуку паказалі тэкст заявы і прапанавалі зачытаць яго ў 8 раніцы на прэс-канферэнцыі…

— Мяне паставілі перад выбарам. Абставіны ў той момант былі такія, што калі б мне сказалі: ёсць такі шанец выратаваць людзей і не скаціць Беларусь да 1937 года… Не ведаю, у той момант, калі практычна ніякай інфармацыі не было, калі мне у тры гадзіны ночы патэлефанаваў Анатоль Лябедзька, што яго выцягваюць з кватэры, я вырашыў, што мая заява — шанец, каб хоць як-небудзь усё гэта спыніць, таму што ўсё магло скончыцца значна больш сумна. Хоць і скончылася сумна, але мяжы суму няма…

Адна з прычын выступу — проста спыніць гэтыя вар’яцкія зачысткі. Там жа не разбіраюць — правы ты, вінаваты, журналіст, палітык…

— Давайце ўсё-ткі ў храналагічным парадку. Што асабіста вы ведаеце і чулі. За ўвесь час размовы з Саннікавым, з Халіп, з Някляевым…

— Я з імі практычна не меў зносінаў. Я за ўсю кампанію Саннікава бачыў адзін раз — на этапе, калі скончыўся збор подпісаў. І ён мне прапаноўваў зняцца ў яго карысць. Гэта было 27–29 кастрычніка. З таго часу да 19 снежня я з ім ні разу не меў зносін. З Някляевым — тое самае. Ён прапанаваў мне зняцца пад яго дзесьці ў пачатку лістапада. І пасля гэтага я ні разу яго не бачыў

— Калі вы даведаліся пра тое, што Дом урада падрыхтаваны ўладамі як правакацыя супраць апазіцыі?

— У  панядзелак. У панядзелак, а 8-й раніцы я зрабіў гэтую заяву. Гэтай заяве папярэднічала цяжкая размова, я не буду пра яе казаць, бо ад гэтага могуць яшчэ пацярпець людзі. Мне патэлефанавалі — я прыехаў. Сказалі: ёсць размова датычная жыцця і краіны.

— Вашага жыцця?

— Не, наогул.

— Яны сказалі, што ведаюць, дзе вы знаходзіцеся, хоць вы былі не дома.

— Яны ведалі, дзе я знаходжуся…

— Вас паставілі перад выбарам, і вы пагадзіліся, нягледзячы на тое, што разумелі, што гэта, увогуле, здрада.

— На той момант я лічыў, што гэта, магчыма, спыніць вар’яцкую машыну, якая пачала раскручвацца. Калі ты можаш нешта зрабіць, каб спыніць вар’яцтва, ты спрабуеш гэта зрабіць.

— Гэты выступ, а 8-й раніцы было саступкай гэтым людзям?

— Так.

— Вы зрабілі гэта не са сваёй волі?

— Пасля дзвюх гадзін размовы з трох да пяці ночы? … У гэтай сітуацыі я палічыў, што гэта найменшае з усіх зол.

— Вам асабіста пагражалі?

— Не буду каментаваць.

— Нас цікавіць сітуацыя з Ірынай Халіп. Яна наша супрацоўніца, абвінавачванні ў яе адрас прагучалі афіцыйна па тэлебачанні з вашых вуснаў. У яе ёсць шанец выйсці з турмы?

— Яна не была арганізатаркай. Яна жонка апазіцыянера. Ні аднаго крымінальнага факта, ні аднаго абвінавачвання ў дачыненні да Іры я не маю.

— Тады чаму яе прозвішча было ў гэтай заяве, якая падаплёка?

— Я не ведаю. Мяне збянтэжыла ўсё тое, што там было…

«Новая газета»

Хочаш падзяліцца важнай інфармацыяй ананімна і канфідэнцыйна? Пішыце рэдактару «Нашай Нівы» ў ТГ