Parad patryjotaŭ…
Amal dvaccać hod tamu, paśla refierendumu 1995 hoda, praź jaki Łukašenka admianiŭ nacyjanalnuju movu, simvoliku, historyju, ja skazaŭ jamu, što tym samym jon admianiŭ pa-sutnaści biełaruskuju dziaržaŭnaść.
Jon uskipieŭ: «Ničoha ja nie admianiŭ! Dajcie čas — i ŭsio ŭ vas budzie!..» Jon tak i skazaŭ: «U vas…» Nie ŭ jaho, bo jamu jano nibyta biez patreby.
Voś narešcie, paśla pachodu Pucina na Ukrainu, jakaja trymajecca vyklučna na nacyjanalnym duchu, spatrebiłasia. I jamu, i jahonym słužkam, jakija ŭśled za im, spačatku premjer, za premjeram vice-premjer - u adzin hołas: «Heta budzie žachliva, kali my stracim movu!» Akazvajecca, nie niamyja. I nie hłuchija. Dyk čamu nie čuli, maŭčali, kali pra heta kazali, kryčali tak, što kroŭ išła horłam, najlepšyja syny nacyi! Bykaŭ, Karatkievič, Bryl, Baradulin, Buraŭkin… Bo tam, dzie Bykaŭ, duch. A tam, dzie Łukašenka, płoć.
Voś pra jaje i kłopat. Mahčyma, nie tolki pra jaje. Moža być. Niešta ž pavinna cieplicca biełaruskaje i ŭ tych, chto «biełorus na russkom jazykie». Jak toj ža Łukašenka, jaki davodziŭ mnie, što ruskaja mova — heta nasamreč mova biełarusaŭ, i jon nie źbirajecca jaje ruskim addavać. Pryncypova. Vidać, usio ž nadyšoŭ čas pastupicca «pryncypami». Addać ruskim naležnaje. Kab nie addać svajo.
