Alaksandr Miacielica z žonkaj i dačkoj.
Alaksandr Miacielica, zasnavalnik biełaruskaj sacsietki Vseti.by, jakaja niadaŭna zbankrutavała, zajaŭlaje, što žurnalisty radyjo «Svaboda» pierakrucili jaho vykazvańni i zrabili ź jaho vatnika. «Ja płanuju źviarnucca da jurystaŭ», — paviedamiŭ jon «Našaj Nivie».
My prapanavali jamu raskazać pra svaje pohlady, kab čytačy mahli sami razabracca.
Pra Ukrainu
«Navarosija» – Miacielica tak nazyvaje ŭschod Ukrainy – «heta ŭ pryncypie ŭnikalny rehijon, jaki prasiaknuty ruskaj kulturaj. Napružańnie va Ukrainie naśpiavała daŭno, asabliva ŭ Krymie.
Niezaležnaść Ukrainy nie pryniesła ludziam ščaścia. Možna kazać pra zachavańnie cełasnaści dziaržavy, ale što takoje dziaržava? – razvažaje Miacielica. — Heta abstraktnaje paniaćcie. Dziaržava – heta narod, i treba, kab narodu było dobra. Kali narod hinie, to dziela čaho tady taja cełasnaść? Dumajcie sami, ci varta płacić takuju canu za hetuju cełasnaść», — ličyć Miacielica.
«A ŭ ruskich ža, akramia biaskryŭdnych žartaŭ pra sała, niama nijakaj antyŭkrainskaj ahresii», — miarkuje jon.
«Voś, kažuć, krymski refierendum prajšoŭ pad aŭtamatami «vietlivych ludziej». Ale ž refierendum u Daniecku prajšoŭ pad aŭtamatami ukrainskich vajskoŭcaŭ», — kaža Miacielica.
(U realnaści, Ukraina nie kantraluje DNR i nie kantralavała jaho ŭ časie refierendumu.)
Pra Rasiju i bipalarny śviet
«My, ukraincy i rasiejcy – bratnija narody, choć krainy roznyja. Nie treba kidacca ŭ krajnaści, absalutnaja intehracyja pamiž nami budzie ŭžo lišniaj, ale, vybirajučy pamiž Rasijaj i Zachadam, nielha adychodzić ad našaha słavianskaha susieda. Zaraz u nas bipalarny śviet – na adnym polusie słavianie, na druhim – Zachad. I ŭsio, što idzie na karyść abjadnańniu słavian, treba padtrymlivać. Inakš nas prahłynie Zachad, sa svajoj kulturaj i kaštoŭnaściami, jakija čužyja dla nas i pryviaduć da našaha vymirańnia», — śćviardžaje Miacielica. Na jaho dumku, naša častka płaniety nie moža žyć pavodle zachodnich standartaŭ u pryncypie. A pavodle rasijskich?
«Tak, ciapier u Biełarusi iduć spravy lepš, čym u Rasii. Ale ŭsio roŭna nie treba advaročvacca ad jaje, treba dapamahać adno adnamu. Treba trymacca razam».
Miacielica niehatyŭna aceńvaje Zachad: «Naprykład, moj znajomy sacyjalny rabotnik vielmi zaniepakojeny ŭkaranieńniem zachodnich juvienalnych technałohij u našuju bytnaść. Rańniaje pałavoje vychavańnie, adnapołyja šluby — heta ŭsio naohuł supiarečyć asnovam našaj kultury. Suprać hetaha navat sami jeŭrapiejcy vystupajuć, tolki tam užo pozna».
Pra Biełaruś
«Ja chaču, kab Biełaruś była Biełaruśsiu. Kali ruskija prosta tak pryjduć, to hetaha nam nie treba. Ale kali hvałtoŭna źmienicca ŭłada i ŭsio pačnie razburacca, ja nie suprać, kab Rasija ŭviała vojski ŭ Biełaruś. Bo, kali siońniašniaja viertykal ułady ruchnie, cicha ŭžo nie budzie, — prahnazuje Miacielica. — Pačniecca chaos. Ja trochi viedaju apazicyjnuju kuchniu. I anijakaj svabody i demakratyi tam niama, chiba tolki na papiery. U nas jość realnaja apazicyja, jakaja choča kanstruktyŭna krytykavać uładu, ale z-za taho, što jaje pastajanna napampoŭvajuć nieadekvatnymi asobami, jana vyhladaje dziŭna i addalajeca ad zvyčajnych prostych ludziej, nanosiačy škodu ŭsim. Heta jak kali vy z žonkaj pasvaryciesia, a «dobry susied» joj futra padoryć, supakoić. Dobry čałaviek ci nie? Nie vielmi, napeŭna. Sami by razabralisia, a tak tolki horš».
Pra biełaruskuju movu
«Ja staŭlusia da movy narmalna. Heta našaja spadčyna, nacyjanalny zdabytak. Ale mnie nie padabajecca, što jaje palityzujuć: havaryš na movie, to biełarus, a nie – dyk ruski, jedź adsiul. Heta drenna, heta raskołvaje krainu, takoha nie pavinna być. Što ž tyčycca biełaruskaj movy jak adzinaj dziaržaŭnaj, to hetaha ja ŭsio ž nie padtrymaju. Bo ja razmaŭlaju na ruskaj, dumaju na ruskaj, try pakaleńnia maich prodkaŭ taksama razmaŭlali pa-rusku. Tak histaryčna skłałasia, što dla mianie matčyna mova — ruskaja, ja adkryta kažu pra heta».
Pra ŭładu
«Ja zadavoleny amal usim, što robić siońniašniaja biełaruskaja ŭłada. Ciapier Minsk — sapraŭdny jeŭrapiejski horad. Tut dobra, utulna i čysta. Ruskija, kali pryjazdžajuć siudy, kažuć, što ŭ Biełarusi nie horš, čym u Jeŭropie, — śćviardžaje Miacielica. — Što tyčycca niaźmiennaści ŭłady, to padumajcie, kolki treba času, kab u krainie niešta hłabalna zrabić i źmianić. Pastajanna mianiać prezidenta — heta jak mianiać dyrektara zavoda kožny tydzień. Demakratyja — heta, kaniečnie, dobra na pieršy pohlad, usie nibyta «ŭ rula». Ale pry sieńniašnim ŭzroŭni raźvićcia i adukacyi ludziej jany buduć vybirać toje, što prapanujuć im ŚMI. A ŚMI napišuć toje, što skaža ich uładalnik ci chto bolš zapłacić», — tak Miacielica aceńvaje palityčnuju śviadomaść biełarusaŭ.
«Ja liču, što hramadstvam pavinny kiravać prafiesijanały, — kaža Miacielica. — U viedyjskaj kultury, naprykład, heta byli askietičnyja mudracy, jakija adnym svaim ładam žyćcia pakazvali, što harmonija dla ich najpierš, čym asabistaje bahaćcie. Čym mienš čałaviek choča dla siabie — tym bolš jamu možna davieryć ŭłady i heta nie budzie na škodu, heta ja viedaju jak admin sacyjalnaj sietki. A nie jak ciapier, «słuhi naroda» jeździać na «Tuarehach», — krytykuje Miacielica. — Jak ź ciapierašniaha stanovišča vyjści, ja nie viedaju, ja nie palitołah. Viedaju adno, revalucyja — heta nie vyjście».
