Zorka śniažynkaj upała dziaŭčyncy na viejki.
Dzied Maroz paśliznuŭsia na mandarynie.
Siońnia, adzin raz na hod, pradstaŭleńnie batlejki,
što adčynić vam dźviery čaroŭnaj skryni!
Naša batlejka vialikaja, trochpaviarchovaja,
i na kožnym paviersie — usio, što treba.
Na siarednim — ziamla, pastuški, car Irad z achovaju.
Na vysokim — kaladnaja zorka i nieba.
Na padziemnym paviersie — hrešniki j piekła,
zamiest katłoŭ i patelni — mietro, u hadzinu pik…
Režyser chvalujecca — publiki panabiehła,
dvaccać viakoŭ na scenie, a ŭsio nie pryvyk.
Napahatovie jaśli, anioły, žyvioła.
Śmierć reža tort kasoju. Ruki ŭ čyrvonym cieście.
Irad zakručvaje hajki. Siužet raskručvaje koły.
«U Betlejemie, ubohim domie…» Dalej pa tekście.
Zorka, jak vodzicca ŭ zorak, kapryźničaje, adnak
potym spuskajecca ź nieba, i heta znak,
što, nasupierak Iradu, pieramahaje dabro.
Navat u piekle amnistyja. Mahi vychodziać ź mietro,
a nad ziamloju — anioły! Zvyčajny lud
bačyć što bačyć i radujecca: «salut!»
Boh naradziŭsia. Mahi niasuć prezienty.
Tut i batlejki kaniec. Chto słuchaŭ, apładysmienty!
Na pakłon vyklikajuć miadźviedzia z kazoju.
Dzietki ŭplatajuć słodyčy. Viaža vusny churma.
Hledačy spachapilisia, kličuć i śmierć z kasoju,
a śmierci niama.
