Zimovyja zory. Fota Viktara Małyščyca.
«Pabiažy, Śvietka, praź siency, dy hladzi, kab damavik nie ŭkusiŭ, jon u muce śpić, i zirni niškam, ci jość ža tam zorki. Kolki zorak — stolki i kanchviet daduć», — kazali mnie staryja ludzi, što prychodzili «hulać» u našu staruju chatu.
My byli pieršaj siamjoj z televizaram, ślepavatym i čorna-biełym (chutčej, zialenavata-biełym).
Pišu vam i ŭspaminaju sceny z maich dvuch-troch hod. Jak pryviali na televizar 100-hadovaha dziadka, jakomu, tym nie mienš, «śviacili vočy», i radavalisia, tyckajučy palcam u «Lebiadzinaje voziera»: hlań, Kostuś, čerci skačuć. Bačyš, Kostuś? Što na toje Kostuś, nie pamiataju, ale heta jon mnie raskazaŭ, što nasamreč krumkačy kryčać «Kroŭ, kroŭ, kroŭ!», i asabliva treba ŭvažać, kali krumkačy źbirajucca pa troje.
Ja, moža, adziny čałaviek, jaki pamiataje Novy hod jak Vasille. Źviazka «Vasille — chałodnyja siency — damavik — zory», imavierna, žyvie tolki ŭ maim mazhu. Praz hady čytaju: «Kali na Novy hod — Vasille — syplucca śniežnyja krupy, uvieś tydzień zima moža być maroznaja. Kali ŭ hety dzień tumannaje koła vakoł sonca, chmary iduć suprać vietru i pievień ciahnie chvost pa ziamli, to pryjduć śniehapady i miacielicy. Tumany napiaredadni Vasilla –—na ŭradžaj; zornaja Vasilova noč — bahatyja paletki na leta».
Choć i cikava mnie, ci ciahnie siońnia pievień chvost, niama jak daviedacca, i spytacca niama ŭ kaho. Vy nie viedajecie, ci ciahnie pievień chvost, ci šmat zor? Nad Varšavaj nieba takoje, nibyta na nas baba prysieła ŭ bruśničnym andaraku. Zrešty, chałodnyja siency ŭ mianie jość, śpiecyjalna kupiła chatu, ź jakoj vychodzicca prosta na vuličnuju halereju. Ź jaje vam i šlu pryviet.
