Pra susiedak, jakija pabilisia z-za šapki
Mnie spačatku było strašna. Kali pryviali pieršuju dziaŭčynu, z całkam raźbitym tvaram — tam prosta było miesiva. Nas kali zavodzili ŭ kamieru, ja pahladzieła na nahladalnika i skazała «dziakuj» takim jachidnym hołasam. Ja nie viedała, što heta tolki pačatak. Takoje susiedstva mianie nie radavała, ja skažu ščyra.
A potym kali adčynilisia dźviery i da nas zapichali, jak miech sa śmiećciem, žančynu, jakaja nie mahła stajać na nahach… Tam pancyr na hałavie z vałasoŭ, na joj vializnaja kolkaść adzieńnia. Jaje prosta zapichali i kažuć: «Voś vam padarunak». Ja zrazumieła, što heta dakładna nie vypadkovaść, praca praviedziena.
Hetyja dźvie žančyny adrazu ž pačali miž saboj bojku. Bo adna ź ich zhubiła šapku, a druhaja znajšła i adrazu sabie na hałavu nadzieła. Jany napadali adna na adnu. I adna ź dziaŭčat addała im svaju šapku, kab supakoić.
Adna žančyna pastajanna naciskała na knopku. Prychodzili naziralniki, jaje za heta łajali. Adnojčy jaje vyvieli, patłumačyli, što zaviaduć zaraz u karcar, i pa nyrkach nadavali, nie viedaju čym — rukami, dubinkaj. Ja čuła — hłuchija ŭdary i hołas, jaki ŭzdryhvaje.
Pra žudasnyja ŭmovy ŭ kamiery
Ja prosta nie razumieju hetaj taktyki. Mnie zdajecca, kali ich metaj źjaŭlajecca pierakanać ludziej u inšym punkcie hledžańnia, to jany pavinny pakazvać prykład bolš stvaralny. Umoŭna kažučy, kali b my tudy trapili i ŭbačyli, što pracuje kran, u aknie niama ščyliny skraznoj, umovy adpaviadajuć ustavu hetaj ustanovy — nichto ž nie prosić ekskluzivu. A kali ty bačyš, što ŭ realnaści ŭsio jašče horš, čym ty moh sabie ŭjavić, to heta tolki ŭmacoŭvaje ciabie ŭ dumcy, što tak nie pavinna być, ty nie možaš z hetym pahadzicca.
Pra byłyja nieparazumieńni z baćkami nakont palityki
Hałoŭnaja supiarečnaść z mamaj i tatam składałasia ŭ tym, što jany nie razumieli hetaj formy pratestu. Na BT ž pakazvajuć pratestoŭcaŭ jak duračkoŭ, jakija badziajucca prosta pa vulicach, kidajuć kamiani, jak praviła, u nieadekvatnym stanie. I tata kaža: nu što vy chodzicie? Ja kažu: tata, dobra, ja biaru asadku, kanśpiekt, i zapisvaju płan pratestu, na tvoj pohlad, jaki pasuje da našych realij. Bo my nie viedajem, jak inakš. Heta vymušanaja forma pratestu, jakaja nam taksama nie padabajecca.
U čym byŭ arhumient taty? Natoŭp vializny, ty idzieš kulturna i ničoha nie robiš, a, moža być, u inšym kancy jość ludzi, jakija kidajuć kamiani, pravakujuć siłavikoŭ, kab jany prymianili siłu. I tolki paśla taho, jak heta zdaryłasia sa mnoj, jon upeŭniŭsia ŭ tym, što naŭrad ci ja była ŭ liku hetych ludziej. I heta źmianiła jaho punkt hledžańnia.
Pieršy čas u žniŭni było ciažkavata. U nas byli svarki, heta ŭsio zakančvałasia tym, što my chłopali dźviaryma, vychodzili na vulicu padychać pavietram. Ty razumieješ, što taki čas, takoje, napeŭna, nie tolki ŭ mianie ŭ siamji — lubaja tema, na jakuju b ty ni pačaŭ razmaŭlać, zakalcoŭvajecca na abstanoŭcy ŭ krainie.
Pra sustreču z teleprapahandystami
Ja sustreła Azaronka i Pustavoha na adnym ź mitynhaŭ, ja da ich padychodziła. Spytała: jak vy naohuł, rabiaty, siabie adčuvajecie? Pustavy sa mnoj razmaŭlaŭ, Azaronak nie skazaŭ ni słova. «Narmalna, nam navat hrošaj za heta nie płaciać». U sensie nie płaciać hrošaj, vy što, zarobak nie atrymlivajecie? «Nijakich dadatkovych hrošaj nie atrymlivajem. Vy dumajecie, my hrošy hrabiom łapataj?»
Nie, pytańnie tolki ŭ sumleńni, jak vy ź im damaŭlajeciesia i ci vierycie vy ŭ toje, što pakazvajecie. «Tak, kaniečnie, my pakazvajem tolki toje, što bačym svaimi vačyma». Kažu: usio, nie chaču praciahvać hety dyjałoh i syšła.
