Ja ŭžo chacieŭ ulehčysia ŭ stakanie Baraŭlanskaha RAUS spać, jak u kamieru zakinuli papaŭnieńnie — dzieciuka majho vieku, trochi pad hradusam. Ja padumaŭ: «Supier, voś jon elektarat samaabvieščanaha! Voś ciapier ja zrazumieju, što jany ad nas chočuć?!»
— Siamiejny skandał?
— Tak.
«Kłas!» — padumaŭ ja znoŭ, až son adbiła!
— Žonka zdała?
— Nie, maci.
— Bujaniŭ?
— Dy nie, butelki razmaloŭvaŭ.
— Jakija butelki?
— Šampanskaha.
— I navošta jany tabie?
— Klijent paprasiŭ.
— I šo ty tam malavaŭ?
— Ściah bieł-čyrvona-bieły.
— Ściah?! — pryŭstaŭ ja.
— Ściah! — horda adkazaŭ toj. — I heta, — pakazaŭ rukami sardečka, kułak i viktoryju. — A maci ŭ mianie «jabaćka», dyk pačali my znoŭ svarycca, i jana milicyju vyklikała.
«Vo cie i trochpracentny», — z rasčaravańniem padumaŭ ja i pastaviŭ sabie zadaču praciahnuć pošuki, a sukamiernik hetym časam zaciahnuŭ: «Tolki ŭ sercy tryvožnym pačuju za krainu radzimuju žach, uspomniu Vostruju Bramu śviatuju i vajakaŭ na hroznych kaniach!..»
U 4-miascovuju kamieru IČU Mienskaha rajona mianie zakinuli ŭžo za poŭnač. U joj było dva aryštanty: u adnaho 18 turemnych hadoŭ za plačyma, u druhoha — paru, abodva — padazravanyja pa kryminałkach.
— Za što? — nie vyłaziačy z-pad koŭdry zapytaŭ samy siadzielec.
— Za Kurapaty.
— Staicie tam jašče?
— Staim.
— I što tam?
— U kabak žrać jeździać.
— Jak tam žrać možna, tam ža ludziej zabivali? — ździviŭsia zek i, padniaŭšysia, prysieŭ na naru.
Ździviŭsia i ja: čałaviek, jaki pałovu śviadomaha žyćcia kataŭsia pa zonach, lepš bačyć za tych, chto jaho ŭ hetyja zony sadziŭ.
My pra toje-sioje pahamanili, zeki razoŭ piać zakuryli maleńkuju kamieru i pierad snom samy siadzielec uźniaŭ kułak i huknuŭ sukamierniku:
— Žyvie Biełaruś!
— Žyvie! — adkazaŭ toj i abodva zavalilisia spać.
«Afihieć!..» — padumaŭ ja i palez na naru.
Paśla adboju ŭ 8-miascovuju kamieru da zmaharoŭ zajšoŭ dziaciuk hadoŭ 35-ci i na rospyty adkazaŭ, što pasadzili jaho byccam by za pjanaje brydkasłoŭje na vulicy. Adarvaŭšysia ad knihi, ja hlanuŭ na chłapaka i ździviŭsia: nadta ŭžo prystojna i akuratna jon vyhladaŭ, kab apynucca pjanym dziebašyram.
Vyśvietliłasia, što chłopiec pracuje vieterynaram, a ŭ susiednim kałhasie skrali niejkaje darahoje vieterynarnaje abstalavańnie. A jak niechta pakazaŭ na jaho, to kiraŭnik kryminalnaha vyšuku Baraŭlanskaha RAUS vieterynara pad noč prosta z chaty i prychapiŭ. Ale pradjavić čałavieku nie było što, i jon pačaŭ aburacca, čym razzłavaŭ milicejskaha načalnika, i toj, dadzienaj samazvancam uładaj, abvieściŭ: «Jak ty taki borzy, to pasiadziš trochi! Vybiraj za što siadzieć budzieš: za ściah ci za maciarščynu?»
— Jaki taki ściah? — ździviŭsia niebaraka.
— Nie kažy tolki, što na mitynhi nie chadziŭ?
— Nu chadziŭ, mama prasiła schadzić ź joj, dyk my razam i byli.
— Nu dyk voś i siadzieš! My ŭsich pasadzim! Kožnuju kamieru prahledzim! Kožnuju mordu ŭstanovim!
