Pajšła šlacham svajoj mamy, jakaja taksama pracavała na traktary. Žančyna maje mnostva ŭznaharod jak jašče z savieckich časoŭ (pryz Pašy Anhielinaj), hetak i časoŭ niezaležnaści. Imienny traktar kaliści joj padaravaŭ Alaksandr Łukašenka.
Sioleta Taćciana Uładzimiraŭna ŭ treci raz prymie ŭdzieł u pracy Usiebiełaruskaha schodu, raniej brała ŭdzieł u druhim (2001 hod) i piatym (2016). Płanuje spadarynia Zachožaja i vystupić z trybuny schoda. «Naša Niva» pacikaviłasia, ab čym budzie havaryć traktarystka, a taksama jaje acenkaj aktualnych padziej.
Taćciana Zachožaja. Fota sb.by.
«U mianie pytańnie zamacavańnia moładzi ŭ vioscy, što treba dla hetaha zrabić. A što im treba? Žyllo ŭ pieršuju čarhu, [taksama treba] kab sacyjalnaja śfiera pracavała. Heta značyć, nie tolki pracavać i žyć, ale i kab adpačnuć možna było dzieści. Ale ŭ pieršuju čarhu žyllo treba, kab była harantyja. Nu voś takoje pytańnie.
I druhoje pytańnie — heta rola sielskich savietaŭ. Kudy žychary pieršym čynam iduć pa dapamohu? Kaniečnie, u sielski saviet. A dapamoha — heta hrošy, a hrošaj u sielsavietaŭ niama. Razumiejecie? Usie hrošy iduć u rajvykankamy. Navat na samyja nadzionnyja pytańni hrošaj niama. Vyłučajucca tolki nievialikija srodki na absłuhoŭvańnie mohiłak. Stałym ludziam treba dzieści płot papravić, dzieści abkasić pustazielle, a biudžetu niama. Treba niejak rašać pytańnie».
Ź jakimi čakańniami Taćciana Zachožaja jedzie ŭ Minsk?
«My čakajem vielmi hłabalnych źmien! My i tak niakiepska žyviom, ale spadziajomsia, što budzie jašče lepš. Va ŭsich śfierach žyćcia čakajem źmien. Prymiem prahramu sacyjalnaha raźvićcia na piacihodku, płany vialikija buduć prymacca. Kožny budzie vykazvacca, jak palepšyć žyćcio. Ale my i tak dobra žyviom.
Uspomnicie 90-ja hady, kali było vielmi ciažka, ničoha nie było. A ciapier — tolki nie lanujsia, pracuj, i ŭsie dabroty buduć. Tolki pracuj i ŭsio, chto choča pracavać, toj znojdzie. Pazicyju Alaksandra Łukašenki padtrymlivaju całkam, my za Biełaruś, za kvitniejučuju Biełaruś», — kaža žančyna.
Što delehatka Usiebiełaruskaha schodu dumaje pra masavyja šeści, jakija letam i vosieńniu prachodzili ŭ Minsku?
«Ja hrubavata pra mitynhi mahu skazać: zažralisia niekatoryja. Pra moładź najpierš kažu: baćki apošnija srodki addajuć, kab tyja vučylisia, a im pavystupać jašče chočacca. Maja prapanova: viasnoj, kali śnieh rastanie, ich usich u pole kamiani źbirać. Chaj źbirajuć, zimoj taksama pracu im znojdziem. My pa-prostamu ź imi, kolki možna siusiukacca.
Nakont taho, bili ludziej ci nie, ja nie viedaju. Kaniečnie, moža, trochu pałku pierahnuli, ale što rabić było, jak ich spynić! Moža, i zanadta. Ale kali im duć u dupu, to jany na hałavu siaduć i nahadziać tam. Tak ža? Ja čałaviek viaskovy, kažu prosta.
My što, kiepska žyviom? Pracujcie i budziecie zarablać. Pracu možna znajści, u nas u vioscy stolki śpiecyjalistaŭ nie chapaje, nie ŭjaŭlajecie, treba pracavać za dvaich. A jany tam u Minsku ad łajdactva chodziać i vystupajuć jašče. Heta majo mierkavańnie, ja ŭ palityku nie lezu. My za mir.
Našaj krainie ŭsie zajzdrościać, što my tak dobra žyviom, a jany chočuć, kab tut było kiepska, jak i ŭ inšych. A my za mir lubymi srodkami».
