Na aŭdyjo vialikaja kolkaść niecenzurnaj leksiki. Na fonie mužčynskaha hołasu čutnyja ŭschlipy i ślozy, imavierna, Cimanoŭskaj.
Mužčynski hołas (jak śćviardžajecca, hołas Maisieviča) kaža, što ŭsio było zroblena, kab dahadzić spartsmienam.
«Časam maŭčańnie lepšaje za słova», — kaža mužčynski hołas na aŭdyjo.
Spartsmienka sprabuje apraŭdacca, što kali b jaje papiaredzili narmalna ab estafiecie, to jana b narmalna ŭspryniała situacyju.
«My ratavali situacyju jak mahli, my byli ŭ cejtnocie», — kaža mužčynski hołas. Jon śćviardžaje, što ŭ kamandy prosta nie było času, treba było terminova vystaŭlać skład.
«Kali b my mahli ciabie nie pisać, piatuju, my b ciabie nie pisali. Treba było kahości napisać», — skazaŭ mužčyna.
Spartsmienka nastojvała na tym, što situacyja absurdnaja, tamu što heta nie jaje dystancyja, na jakoj jana śpiecyjalizujecca.
«A što ty prapanuješ?» — pytaŭsia mužčynski hołas.
Jon nastojvaŭ na tym, što Cimanoŭskaja pavinna była vystupić dziela svaich kalehaŭ, «troch dziaŭčynak».
«Forma patrabuje zajaŭki takoje, razumieješ, inakš by hetuju estafietu nie pryniali b. Ź dźviuch bied my vybirajem mienšuju. Nu čamu ty siońnia znoŭ nie chočaš heta zrazumieć?»
«Dobra, *** ź im», — na hetych słovach aŭdyjo zaviaršajecca.
