«Sa mnoj było piać biełarusaŭ, nie prajšoŭ nichto». Mikita Miełkazioraŭ raskazaŭ, jak jaho nie puścili va Ukrainu

«Ja jechaŭ pracavać va Ukrainu. U mianie byli zapłanavanyja dźvie razmovy na paniadziełak i aŭtorak, — raskazaŭ Mikita. — Ja razumieŭ, što miaža ŭ mianie budzie z prykołami. Učora naša kaleha Saša Kvitkievič taksama doŭha prachodziła miažu. Ale jana kazała, što heta zaniało ŭ jaje dźvie hadziny. Spadziavaŭsia, što budzie toje, samaje, uziaŭ sabie ježy i vady. Usio, sieŭ čakać.

Pieršyja try hadziny ja trymaŭsia vielmi dobra, mnie padajecca. A paśla, biezumoŭna, stamiŭsia. Sa mnoj u samalocie było piać biełarusaŭ, usich nie puścili. Mnie admovili apošniamu».

U pastanovie ab admovie, jakuju ŭručyli Mikicie, tłumačeńnie vielmi dziŭnaje: «Niama dastatkovaha finansavaha zabieśpiačeńnia na pieryjad zapłanavanaha znachodžańnia i dla viartańnia ŭ dziaržavu pachodžańnia, albo tranzitu ŭ treciuju dziaržavu».

Mikita kaža, što ŭkrainskija pamiežniki prosta nie znajšli inšych pryčyn.

«Vielmi dobra mnie ŭśmichałasia dziaŭčynka-pamiežnica. Potym jana spytałasia: «Kolki ŭ vas jość hrošaj?» Ja nazvaŭ sumu, što jość u mianie na kartcy, i dadaŭ, što z saboj najaŭnymi ŭ mianie 50 złotych. Padajecca, dziaŭčo i začapiłasia za 50 złotych, — ličyć Mikita. — Tam byli davoli doŭhija pieramovy. Jany telefanavali chłapcam z majoj kamandy, jany kazali, što heta naš, maŭlaŭ, usio narmalna. Ale takoje adčuvańnie, što nie znajšli padstavy admović i prydumali historyju pra hrošy».

Pakul Mikita čakaŭ rašeńnia ad ukrainskich pahraničnikaŭ, jon prapuściŭ samalot u Varšavu, jaki moh by advieźci jaho nazad za košt kampanii.

«Druhi samalot u mianie budzie tolki zaŭtra, — kaža Mikita. — Ale ja nabyŭ kvitok i voś zaraz palaču ŭ Krakaŭ. Chacieŭ Kijeŭ, a atrymałasia ŭ Krakaŭ. U aeraporcie ja pravieŭ u vyniku 10 hadzin».

Ci značyć heta zabarona, što Mikitu ciapier nielha va Ukrainu? Zusim nie.

«Heta zabarona razavaja, nie nazaŭždy. Mnie prapanavali pasprabavać prylacieć praz dva dni, ale niešta mnie nie vielmi chočacca», — kaža jon.