Fota Minabarony Biełarusi.
«Pačynajuć vajnu, dumajučy pra pieramohu, naturalna. Ale ŭ vypadku niehatyŭnaha dla Rasii raźvićcia padziej, dumaju, vidavočna, što i našy vojski (technika i žyvaja siła) taksama voźmuć udzieł — nahodu znojduć.
My ž «najbližejšy sajuźnik», i, što važna, — najbližejšy da Kijeva sajuźnik pa adlehłaści da jaho.
Inšymi słovami, kali Rasija budzie ciarpieć parazu i nie dasiahać met ułasnymi siłami, to Łukašenku pryjdziecca achviaravać žyćciami i biełaruskich sałdat, u nas adnosna vialikaje vojska, jakoje moža paŭpłyvać na chod kanfliktu.
Ci zmoža hetamu supraciŭlacca Łukašenka? Jon svoj vybar užo zrabiŭ, pradastaviŭšy płacdarm. Pra toje, što biełaruski bok nie ŭdzielničaje ŭ kanflikcie, našy hienierały mohuć zalivać, jak toj kazaŭ, «samym maleńkim».
Čytajcie taksama: Łukašenka: Našych vojskaŭ va Ukrainie niama. Ale kali heta budzie nieabchodna Biełarusi i Rasii, jany buduć
«Pucin skaža — jon zrobić, — miarkuje aficer. — Inšaja reč, što biełaruskija aficery i sałdaty, u adroźnieńnie ad ruskich, asabliva nie razumiejuć, čamu treba vajavać z Ukrainaj. Zavarvajecca takaja kaša, što niajasna, ci dastaniem my ŭ vyniku z kastruli», — skazaŭ vajskoviec.
Na dumku aficera, u vypadku adpraŭki biełaruskich vajskoŭcaŭ va Ukrainu buduć zadziejničanyja jak kantraktniki, tak i sałdaty terminovaj słužby. «Upieramiešku, zhodna z kamplektam. Tolki kantraktnikaŭ na Ukrainu nie chopić», — miarkuje jon.
