«Infarmacyju pra jaho pałon mnie voś tolki skinuli. Nasamreč, ja daŭno jaho nie bačyła. Žyvu ŭžo ŭ inšym horadzie», — kaža žančyna.
Tak jana kaža pra siońniašnija padziei va Ukrainie:
«Kaniečnie, hetaj vajny nichto nie chacieŭ. Dla mianie ŭsio, što adbyvajecca… Z kožnaha boku ludzi. I tut ludzi, i tam ludzi, razumiejecie?
Ale kali ludzi — vajskoŭcy i ich kudyści adpraŭlajuć, hetaksama, jak z Amieryki adpraŭlajuć, — jany ž dali prysiahu, pra što havorka, kali ludzi vajennyja. Tut ža nichto nie vybiraje — pasyłajuć, i ŭsio.
U vas ź Biełarusi tudy pasyłajuć, z Amieryki — tudy, z Anhlii — siudy, razumiejecie?»
Fota Bujničava ź jaho staronki ŭ sacsietkach
Jak usprymaje padziei va Ukrainie žančyna, čyj siabar ciapier paranieny i va ŭkrainskim pałonie? Što heta: vajna ci «vajennaja apieracyja pa abaronie Danbasa»?
«Ja na takija temy nie razmaŭlaju, ja čałaviek pa-za palitykaj. Majo mierkavańnie nijakaj roli nie hraje, razumiejecie? Ja spakojny i mirny čałaviek», — adkazvaje jana.
Bujničaŭ u pałonie
Ci hanarycca žančyna Rasijaj siońnia, 24 lutaha?
«Ja ŭ žyćci mahu hanarycca tolki svaimi dziećmi. Ja pa-za palitykaj, jašče raz kažu, mianie nie cikavić. U mianie šmat siabroŭ, i ŭ Turcyi, i šmat dzie. Ja nie prymaju hvałt, dla mianie heta nieprymalna, — kaža surazmoŭca. — Kali jaho [Kanstancina] ŭziali ŭ pałon, to pałonnych ža nie pavinny zabivać. A mnie ciapier užo ŭ sacsietkach pišuć: «Jaho zabivać ci nie?».
Žančyna — prosta znajomaja Kanstancina Bujničava, ale ŭ «Adnakłaśnikach» na staroncy Bujničava čamuści paznačanaja jak ciešča. Paśla źjaŭleńnia videa z dopytam rasijskaha vajskoŭca, žančynu pačali bambardziravać paviedamleńniami ŭ sacsietkach.
«Mnie pišuć prosta ciapier, u «Adnakłaśnikach» tam prosta vybuchnuła ŭsio. Ja nie jaho ciešča, ja nie mahu joj być, navat pa ŭzroście. Ale pišuć mnie: «Zabivać jaho ci nie? Vy što, ad svajakoŭ admaŭlajeciesia? Značyć, zaraz jon pamre!».
Taksama na anhlijskaj niechta napisaŭ uvohule…
Kaniečnie, mnie niepryjemna heta bačyć usio. Vašaha b čałavieka, siabra, znajomaha — takoje b zdaryłasia, heta nikomu pryjemna nie budzie.
A tut tolki adniekvajsia. U mianie samoj vajskoŭcaŭ siarod svajakoŭ uvohule nikoha niama».
