Ivan na «Jeŭrabačańni» ŭ 2016 hodzie
— Niadaŭna vy źjeździli ŭ Łuhansk. Što tam rabili?
— Heta byŭ kancert ad «Ruskaha radyjo». My pryjechali ŭ špital (Łuhanskaja respublikanskaja kliničnaja balnica) padtrymać chłopcaŭ (paranienych rasijskich vajskoŭcaŭ). Sustrakali dobra, byli rady, što pryjechali. Vystupili. Ja śpiavaŭ svaje pieśni «Znoŭ ciabie zabyvaju», «Chto jon» i «Akijanami». Padpiavali jak mahli (słovy nie ŭsie viedajuć), fatahrafavalisia. Usio prajšło dobra. Było pryjemna bačyć ščaślivyja vočy chłopcaŭ. Dla ich heta była padtrymka. Potym prajšlisia pa pałatach, praviedali tych, chto nie zmoh pryjści pa roznych pryčynach na vystup.
— Jak vy staviciesia da taho, što adbyvajecca va Ukrainie?
— Nu, a jak da hetaha stavicca možna.
— Nie strašna było jechać na Danbas? Pobač usio ž idzie vajna.
— Strachu niejak nie było. Pry nas ničoha nie adbyvałasia. Było chvalujuča. Ale ŭsio roŭna — tam ža ludzi žyvuć uvieś čas. Ja tam litaralna adnym dniom [byŭ].
— Jak adreahavali vašy prychilniki na taki kancert?
— Nijakaha chejtu na samaj spravie na sabie nie adčuŭ. U kamientaryjach taksama ničoha nie było.
