— Toje, što vajna praciahvajecca tak doŭha, — heta śviedčańnie stratehičnaj parazy Pucina, — kaža Šandarovič. — Pytańnie — u canie, jakuju płacić Ukraina, i jašče zapłacić.
Situacyja — vielmi dramatyčnaja. Tamu što za paskareńnie hibieli Rasijskaj impieryi płacić mienavita Ukraina.
Mienavita z Ukrainy ŭsio pačynałasia — Kijeva — maci haradoŭ ruskich. I impieryja nie moža isnavać biez padparadkavanaj Ukrainy. Impieryja moža isnavać biez krain Bałtyi, Kaŭkaza, Siaredniaj Azii — tut jość varyjanty, ale biez Ukrainy, biez Kijeva, nie moža być impieryi. Tamu taki vostry bol u Pucina. Tamu i z nahody Majdanu taki bol.
Nie moža być volnaj Ukrainy. Volnaja Ukraina aznačaje hibiel impieryi.
Toje, što Ukraina trahična stałasia apošniaj kroplaj, ź jakoj hinie na našych vačach impieryja, Šandarovič ličyć simvaličnym.
Na jaho dumku, Zachad «całkam kansalidavana» daje zahinuć Rasijskaj Impieryi.
— A toje, što za heta płacić Ukraina svaimi žyćciami, heta možna, z punktu hledžańnia Zachadu, nazvać cynizmam, prahmatyzmam — heta ŭžo hulnia ŭ słovy. Jon płacić hrašyma. A vajuje Ukraina.
U hetym sensie dakładny čorny vydatny
aniekdot habrejska-adeski:
— Monia, ty čuŭ, što Rasija vajuje z NATA?
— I jak?
— Tysiačy zahinułych, voś stolki samalotaŭ niama, voś stolki tankaŭ źniščana…
— A što NATA?
— A NATA jašče nie padjechali.
Šandarovič kaža, što siońnia samaje dramatyčnaje pytańnie — u canie, jakuju płacić Ukraina, i adpaviedna, canie, jakuju zapłacić Rasija, «tamu što čym bolšuju canu siońnia płacić Ukraina, tym bolšuju canu paśla zapłacić Rasija».
— Heta zusim pramaja suviaź, i nie tolki hrašovaja. I nie tolki tamu što rasijanie na svaje hrošy siońnia źniščajuć Ukrainu, a potym buduć na svaje ž hrošy jaje adnaŭlać. Kali b sprava abmiažoŭvałasia finansami — heta byŭ by ščaślivy vypadak.
Na žal, upartaść impierskaj Rasii naŭprost praparcyjnaja pahibielnaści dalejšaha. Tamu što ŭsio mienš šancaŭ dla vychadu Rasii z hetaha impierskaha hrejcara.
Toje, što Rasija stratehična prajhraje, nie vyklikaje sumnievu. Nikoli nie vyjhravała adna dziaržava suprać abjadnanaha śvietu. Možna taktyčna vyjhrać niejkuju bitvu, možna ŭziać nasieleny punkt i abjavić heta pieramohaj, ale nikoli vialikija vajny nie vyjhravalisia krainaj, jakaja znachodzicca ŭ supraćstajańni z cełym śvietam.
A siońnia kansalidacyja śvietu suprać Rasii vyšej, čym kansalidacyja śvietu suprać hitleraŭskaj Hiermanii.
Piśmieńnik upeŭnieny, što Rasija stratehična ŭžo paciarpieła parazu. Ale toje, što siońnia adbyvajecca va Ukrainie, heta nie vajna ŭ čystym vyhladzie, kali zmahajucca vajskavody. Heta nie vajna vojenačalnikaŭ, heta nie vajna vajennaj taktyki. Heta takija pieramovy, kaža jon.
— Pucin biessensoŭna bambić pa Adesie, jakuju jon nie źbirajecca brać, tamu što jon nie moža ŭziać Adesu. Jon nanosić škodu, zabivaje, rujnuje.
Heta jaho sproba ŭvajści ŭ pieramovy z Bajdenam. Heta jon tak pierahavorvajecca z Bajdenam. Jon tak kaža: «Bačycie, my admarozki, my možam raźnieści daščentu harady. My majem jadziernuju zbroju, i my možam jaje ŭžyć. My sapraŭdy šalonyja. Razmaŭlajcie z nami, damaŭlajciesia z nami».
Na dumku Šandaroviča, jak tolki Zachad siadzie z Pucinym za stoł pieramovaŭ — Zachad prajhraje. Tamu što Pucinu ničoha, akramia hetaha nie treba.
— Tady pačniecca: davajcie status-kvo, heta nam, heta vam, davajcie damaŭlacca.
Jon choča, kab ź im damaŭlalisia. I ciapier jaho drama, što ź im nichto nie choča damaŭlacca. Što ŭ adkaz na bambavańnie ŭkrainskich haradoŭ, Bajden padpisvaje lend-liz. I jašče dadaje niekalki miljardaŭ u adkaz na novyja bambavańni.
Heta idzie taki dyjałoh, u jakim Ukraina źjaŭlajecca zakładnikam.
Ź inšaha boku, całkam zrazumieła, što zrabić krok nasustrač rekieciru, pryznać prava rekiecira ŭzroŭniem hvałtu vyznačać ŭzrovień pieramovaŭ, — heta značyć prajhrać adrazu. Jak vydatna sfarmulavaŭ Nieŭźlin,
vy addali hopniku hadzińnik u toj momant, kali dali jamu cyharetu. Jon nie spynicca. Nielha adkupicca cyharetaj.
