Kali vieryć fotaspravazdačam, to baraviki, padasinaviki i inšyja pryhažuny ŭžo znachodzili ŭ lasach pad Barysavam, Babrujskam, Lubańniu, Žłobinam i ŭ inšych miescach.
Što adbyvajecca? Čamu hryby źjaŭlajucca na pačatku červienia?
Taćciana Šabašova, kandydat bijałahičnych navuk, zahadčyca łabaratoryi mikałohii ŭ Instytucie ekśpierymientalnaj bataniki imia Kupreviča NAN, kaža, što ničoha zvyšnaturalnaha nie adbyłosia.
— U hryboŭ niama peŭnych terminaŭ, kali jany pavinny ŭźniknuć. Časam i ŭ listapadzie źbirajuć… Prosta ciapier nastupili prydatnyja ŭmovy: ciepłynia, vilhotnaść. I dla hryboŭ važna, kab nie było vialikich pierapadaŭ dzionnaj i načnoj tempieratury. Mahčyma, stresavym šturškom dla hryboŭ pasłužyli niadaŭnija majskija chałady. Z nadychodam ciapła hrybnica «vyrašyła», što varta pačać raśsiavacca, tamu zjavilisia pładovyja cieły, krynicy sporaŭ.
U toj ža čas, pavodle navukoŭcy, najaŭnaść hryboŭ na pačatku leta nie kaža pra toje, što jany zaraz «adstralajucca» —i ŭsio. Jak nie kaža i pra toje, što budzie dobry ŭradžaj u lipieni ci ŭvosień.
— Usio zaležyć ad nadvorja. Ciapło, daždžy, nievialikija sutačnyja pierapady — voś hałoŭnyja ŭmovy, — raskryvaje sakrety hrybnoj uradžajnaści bijołah.
Siem papularnych mifaŭ pra klaščoŭ
Klaščoŭ usio bolš. Dzie i pačym možna pryščapicca ad kleščavoha encefalitu
