Biełarusy prajšli praces emansipacyi. Nasielnictva, jakoje vyrasła z paternalisckaj apieki, stała značna bolš samastojnym i pajšło značna dalej, čym Łukašenka, jaki zastaŭsia ŭ siaredniaviečnych ujaŭleńniach pra siabie jak kiraŭnika: biełaruski paradak farmavaŭsia stahodździami i dasiahnuŭ piku pry im.
U znosinach Łukašenki ź ludźmi prykmietna jahonaje staŭleńnie da ich jak da paddanych. Čały pryvodzić u prykład situacyju z emihracyjaj. Katastrafičnaja situacyja składvajecca z daktarami: jany zjazdžajuć i ich niemahčyma zamianić. U inšych krainach pad ich nacyjanalnaje zakanadaŭstva «vyhinajuć», kab možna było pracaŭładkavać kvalifikavanyja kadry.
A ŭ Łukašenki ŭ hety čas usie razmovy pra toje, što treba ludziej «zamacavać». Absalutna siaredniaviečnyja rečy pra zamacavańnie ludziej na vytvorčaści, na ziamli, na čymści jašče. Niejkaje XIX stahodździe, u jakim žyvie Łukašenka.
Historyja ruchajecca nie ludźmi, jakija ŭzvažvajuć vyhady i vydatki, a ludźmi, jakija dziejničajuć nasupierak hetym vydatkam. Tamu što pa-inšamu nielha. Heta nie «davajcie padumajem», a jašče lepš «spakojna na dupie pasiadzim».
Apraŭdańnie biaździejnaści — heta toje, z čym pracuje prapahanda. Jana nie moža ludziej ni na što matyvavać, jana moža tolki dematyvavać.
«Pasiadzieć na dupie roŭna» — heta jaje lubimy łozunh. Nikudy nie treba tuzacca: ni z krainy zjazdžać, ni suprać halečy pratestavać ‒ maksimum čałabitnuju napisać.
I spadziavacca, što libieralizacyja nie spynicca.
Choć pa fakcie ekanomika pieratvaryłasia ŭ toje, z čaho jana pačynała — u mafijoznuju dziaržavu, u raściahvańnie, kantrabandnyja temki-schiemki: davajcie heta zrobim, a davajcie heta, a tut voś takaja jašče idejka jość.
Typovyja pavodziny Łukašenki — heta typovyja pavodziny čałavieka, katastrafična, chranična, patałahična nie zdolnaha zajmacca sistemnaj pracaj.
Heta takoje «na piečy i pa ščupakovym zahadzie», kali možna 30 hadoŭ i 3 hady lažać, a potym adnoj čaroŭnaj zbrojaj, vundervafe, vyrašyć pytańnie, a potym znoŭ lažać na piečy. Prytym što my viedajem, što heta nikoli i nidzie tak nie pracavała, akramia jak u ruskich kazkach. Łukašenka ŭ hetym sensie zusim kazačny piersanaž, mienavita z hetych kazak.
Jon usio choča złavić załatuju rybku, takuju temku, jakaja vyrašyć usie pytańni. Spačatku heta była małočka, sielskaja haspadarka, cukar. Byŭ cemient («cemientu niama, kupić nielha, davajcie pabudujem 10 cemientnych zavodaŭ, u Kitai kredyty voźmiem»). Zrazumieła, što ŭsio heta ŭ vyniku akazvajecca niejkim žacham. Potym davajcie DVP vyrablać, kardon («kardon-tema!»), drevaapracoŭka — u vyniku drevaapracoŭka na ładan dychaje paśla ŭsich hetych jahonych idej.
Toje ž samaje ŭ sielskaj haspadarcy — kidańni hetyja. Dva-try hady tamu ŭ jaho była adna tema — hibrydnaje žyta, potym inšaja tema ‒ jačmień azimy. I kožny raz heta toj cud, jaki vyrašyć usie pytańni, jak caryca paloŭ kukuruza ŭ Chruščova.
Vielmi paciešna nazirać, jak Łukašenka i sam, i vusnami prapahandystaŭ zajaŭlaje: paciarpicie hod-dva, treba paciarpieć hod-dva. Kali vystaim — usio budzie dobra, praź piać hadoŭ usio zakałasicca. I hetaje pole, dzie treba vystajać, u jaho ŭvieś čas pašyrajecca. I niemahčyma paličyć, kolki hadoŭ jon raspaviadaje pra hetyja paciarpieć hod-dva.
U hramadstvie ŭ hety čas śpieła novaja sacyjalnaść, novyja haryzantalnyja suviazi, novyja sposaby pabudovy biznesu, novyja adnosiny biznesu z kulturnymi prajektami, NDA. Viadoma, Łukašenka razumieje, što tam vyrasła jamu alternatyva. Tamu jon vypaliŭ usio całkam, ciapier jany praktyčna ŭ poŭnym składzie znachodziacca za miažoj. I heta novaja jakaść dyjaspary, pra jakuju ŭžo taksama šmat kažuć.
Zamiest hetaha zaraz u krainie źbirajucca pryznačyć svaju hramadzianskuju supolnaść, svaje partyi, fondy svaje prydumajuć. Ničoha z hetaha nie atrymajecca, tamu što ideja taho, što buduje dziaržava, procilehłaja tamu, što buduje hramadzianskaja supolnaść.
Tamu što hramadzianskaja supolnaść buduje samastojnaje funkcyjanavańnie ekasistemy pa-za dziaržavaj, dla vyrašeńnia pytańniaŭ, jakija dziaržava vyrašyć nie moža. A hetyja fejkavyja imitacyjnyja struktury robiacca tolki dla hrošaj i kab šmatkroć paŭtarać słova «chałva», kab u rocie stała saładziej (ale dajcie na heta hrošaj).
Ciapier dyjaspara — vielizarny resurs. Fondy — tut, partyjnyja struktury — tut, kulturnyja, adukacyjnyja inicyjatyvy, biznes-sajuzy taksama. Zusim novaja jakaść dyjasparaŭ, nieparaŭnalnaja z tym, što było da hetaha. Ludzi nie rassypalisia, jak piasok skroź palcy.
Hety praces staleńnia, emansipacyi hramadstva byŭ niepaźbiežny, jon rana ci pozna zdaryŭsia b. Padziei 2020 hoda byli niepaźbiežnymi. Jak i situacyja, u jakoj paśla ich apynuŭsia Łukašenka.
Paśla zadušeńnia pratestaŭ Łukašenka apynuŭsia ŭ novaj jakaści — u stanoviščy poŭnaha vasalitetu. Kali b nie heta, jon by nie daŭ terytoryju Biełarusi dla nastupu na Ukrainu, i nastupu na Kijeŭ, moža, i nie atrymałasia b.
Vajna ž niepaźbiežna skončycca parazaj Pucina. Tamu što tak choča cyvilizavany śviet. I apošniaja padporka režymu Łukašenki ŭpadzie.
Chada historyi pracuje, moža, i pavolna, ale niepaźbiežna ŭ hety bok. Možna mačycca suprać vietru, ale čym bolš ty supraciŭlaješsia, tym bolš heta źniasilvaje ciabie.
Atrymlivajecca, jak u kazcy, myška biehła, chvościkam machnuła, jaječka ŭpała i raźbiłasia. Tak vybudavanaja sistema damino.
Adnačasova adbyvaŭsia i praces emansipacyi ŭkrainskaj dziaržavy. Niezdarma Pucin kaža, što heta antyrasija. Tamu što nielha było dapuścić mahčymaść isnavańnia svabodnaha vybaru ŭ ludziej, jakija jašče niadaŭna byli takija ž, našy, savieckija. I raptam vyśvietliłasia, što ŭ ich moža ŭsio pracavać lepš, što ŭ ich i źmianialnaść ułady pracuje.
A ŭ nas hałoŭnyja skrepy — dubinka i švabra.
