Pavodle Łukašenki, Ukraina moža spynić vajnu, sieŭšy za stoł pieramovaŭ i daŭšy harantyi, što jany nikoli nie buduć pahražać Rasii i nie buduć mieć na svajoj terytoryi zbroju, jakuju Rasija paličyć pahroźlivaj dla siabie.
Ale ž nichto, maŭlaŭ, nie daść Rasii harantyj biaśpieki, bo Ukraina nie samastojnaja, za joj ZŠA i NATA: «Vam, nataŭcam i amierykancam, patrebnaja była vajna, i vy rabili ŭsio da drobiaziaŭ, kab hetuju situacyju stvaryć, kab padšturchnuć da hetaha».
U toj ža čas Łukašenka pahardliva machnuŭ rukoj na termin «denacyfikacyja», pad znakam jakoha Rasija pačynała vajnu. Jon faktyčna pryznaŭ jaho štučnaść i pryciahnutaść za vušy, skazaŭšy, što ŭsio heta — prosta «fiłasofija».
Prablemy ž Chiersona, Daniecka i Łuhanska, na dumku Łukašenki, užo «nie abmiarkoŭvajucca». Treba dumać, jon ličyć, što Ukraina pavinna ich pryznać rasijskimi, bo «tam žyvuć ruskija ludzi, jakich hnabili». Usie jaho dalejšyja razvažańni ŭ hetym kirunku całkam układalisia ŭ tradycyjnaje rečyšča rasijskaj prapahandy — pra nibyta zabaronu ruskaj movy va Ukrainie i da taho padobnyja ni na čym nie zasnavanyja prydumki.
U jakaści procilehłaha, pazityŭnaha padychodu Łukašenka pryvioŭ palityku biełaruskaj dziaržavy adnosna miascovych palakaŭ, jakija nibyta pad jaho ŭładaj žyvuć u radaści i ščaści. Pra poŭnuju likvidacyju polskich škoł i źniavoleńnie polskich dziejačaŭ nakštałt Anžaliki Borys i Andžeja Pačobuta jon, naturalna, pramaŭčaŭ.
Urešcie ŭ najlepšych tradycyjach siońniašniaj represiŭnaj sistemy, jakaja pačkami vynosić prysudy za «dyfamacyju», jakaja razumiejecca vielmi śpiecyfična, Łukašenka źviarnuŭsia da tematyki nibyta «abrazy ŭładaŭ» z boku zachodnich ŚMI. Vidać, što ŭ jaho vačach lubaja krytyka ŭłady — śmiarotny hrech. Maŭlaŭ, my dyk nikoli nikoha nie abražajem, navat kali Bajden upaŭ na trapie samalota, a voś zachodniki miedyja «demanizujuć» Pucina, usialak ź jaho nibyta ździekujučysia. Maŭlaŭ, moža heta i nie pryčyna dla «apieracyi», ale «niadobry fon».
Varta adznačyć, što śćviardžeńnie pra toje, što nibyta biełaruskija i rasijskija prapahandysckija ŚMI pavažliva staviacca da zachodnich lidaraŭ, zusim nie adpaviadaje rečaisnaści. Ich aśmiejvańniu, prytym časta na vysmaktanych z palca padstavach, pryśviečana zvyčajna zusim niamała efirnaha času, i heta pačałosia nie siońnia.
U toj ža čas na zaŭvahu žurnalista pra toje, što Pucin nie chavaje taho, što choča stvaryć słavianskuju dziaržavu,
Łukašenka niečakana, navat nie daŭšy žurnalistu dahavaryć, zapiarečyŭ, što pra abjadnańnie słavian maryć zusim nie Pucin, a jon, Łukašenka.
Prytym zhadaŭ u hetym kantekście nie tolki ŭschodniesłavianskija narody, ale i palakaŭ, słavakaŭ, bałharaŭ, jakich jon taksama chacieŭ by «abjadnać». Pucinskaja ž kancepcyja «ruskaha śvietu» nibyta inšaja.
