«My nie hatovyja pryznacca sabie, što štości ŭ našym žyćci było lišnim, niepatrebnym, tamu prydumlajem kazačku pra «usio było niezdarma». Lubuju trahiedyju, stratu, źniavoleńnie my tłumačym tym, što «heta dało mnie novy žyćciovy vopyt», «paśla hetaha ja vyras jak asoba», «ja šmat zrazumieŭ», — piša Cyhankoŭ. — Toje samaje z turmoj.
Vital Cyhankoŭ
U hetaj viečnaj sprečcy Šałamava i Sałžanicyna bolšaść nie hatovaja pryniać bieskampramisnuju pazicyju Šałamava — «Ubieždion, čto łahieŕ — vieś — otricatielnaja škoła, dažie čas proviesti v niom nielzia — eto čas rastlenija. Nikomu nikohda ničieho połožitielnoho łahieŕ nie dał i nie moh dať».
Maralna heta ciažka pryniać, pryznać, što ŭ ciabie zabrali stolki času žyćcia, tamu były viazień pačynaje raspaviadać, ź jakimi dobrymi ludźmi paznajomiŭsia ŭ turmie, kolki razumnych knižak pračytaŭ, kolki dumak pieradumaŭ. A biez turmy ty knižki nie čytaŭ, dla hetaha abaviazkova za kraty?
My šukajem niejki hłybinny sens tam, dzie jaho niama i nikoli nie było. U luboj parazie i niaščaści my šukajem nadzieju i ŭrok. Asabliva siońnia, kali ludziej zachapiła masavaja psichałohija «pazityŭčyku». Raptoŭnaja zaŭčasnaja śmierć prymušaje nas kazać štości supakojvajučaje pra «jamu tam budzie lepiej», «Božańka tak vyrašyŭ — značyć tak i treba». Bo my nie chočam i nie hatovyja pryniać ledziany dotyk biady, zmročnuju i praniźlivuju niespraviadlivaść taho, što adbyłosia.
Turma, straty, chvaroba, vajna, navat śmierć — na ŭsio ŭ nas hatovyja adhavorki ŭ styli «usio było niedarma», «heta dało mnie novy vopyt», «navučyła mianie novamu». Pryznać praŭdu, što vajna, niaščaści, pakuty i straty nie dajuć nam ničoha, akramia pakutaŭ i strataŭ — heta nam nie pad siłu».
Dopis žurnalista pryciahnuŭ uvahu čytačoŭ. Taćciana Sieviaryniec, maci palityka i palitviaźnia Paŭła Sieviarynca, aburyłasia słovami publicysta.
«Vy abiasceńvajecie tych, chto ciapier u viaźnicach. Vy chočacie pachvalicca, što vy lepšy i bolš značny, bo nie źviedali pakut?.. Heta što? Hańba i soram!» — adkazała Taćciana Sieviaryniec.
Taćciana Sieviaryniec
Cyhankoŭ patłumačyŭ, što mieŭ na ŭvazie zusim nie toje, što ŭbačyła spadarynia Sieviaryniec. Ale jana zaŭvažyła: kali čytač ubačyŭ u tekście nie toje, što tudy ŭkładvaŭ aŭtar, značyć, žurnalist hety tekst tak napisaŭ.
«Vam padałosia, što vy tak pryhoža napisali dopis, tak mudra vykanali svaju rolu chirurha pačućciaŭ, a tut na tabie. Ja vaš čytač. I mnie nie spadabałasia, jak vy skazali, ja ŭspryniała toje jak cynizm», — adkazała Taćciana Sieviaryniec.
