«Usie apošnija hadoŭ 25, paśla 1996-ha, ułada ŭ Biełarusi była zakłapočanaja imitacyjaj vybaraŭ, imitacyjaj isnavańnia hramadzianskaj supolnaści, imitacyjaj isnavańnia svabodaŭ i pluralizmu. Dziela hetaha stvaralisia roznyja struktury, arhanizoŭvalisia składanyja śpiecapieracyi pad nazvaj «vybary», jakija, adnak, niahledziačy na zahadzia viadomy vynik, usio roŭna stanavilisia šturškom dla narodnych pratestaŭ», — piša Cyhankoŭ.
A 2020-y, miarkuje aŭtar, staŭ nastolki mahutnym uzrušeńniem dla psichiki adnaho čałavieka, što jon vyrašyŭ: nikoli znoŭ, takoje bolš nie paŭtarycca!
«Ciapier usio. Imitacyi demakratyi bolš nie budzie, imitacyi niejkich suśvietnych praviłaŭ, niejkich «vybaraŭ», nibyta ŭ nas «usio jak u ludziej» — nie budzie. Aficyjnaja Biełaruś bolš nie pretenduje ŭvachodzić u siamju sučasnych narodaŭ. Makiej, jaki raniej dakazvaŭ zachodnim partnioram, što «dajcie nam čas, nie ŭsio adrazu, nie pryśpiešvajcie, my pastupova idziom da vašych kaštoŭnaściaŭ, ale nie ŭsio chutka robicca» — ciapier, vidać, u svaich listach zachodnikam budzie cytavać Azaronka.
Niechta moža padumać, što navat łukašystam stanie «niajomka» ad taho, što ich lidara ciapier nie buduć «usienarodna vybirać». Bo jany ž hadami tłumačyli svaju addanaść pravadyru aficyjnymi «vynikami» vybaraŭ. Ale, dumaju, ludziam, jakija zastalisia «łukašystami» paśla žniŭnia 2020-ha, užo ŭsio roŭna», — piša Cyhankoŭ. Jon dumaje, što jany apraŭdajuć usio, što b ni rabiŭ Łukašenka.
Siarod mnohich nastupstvaŭ hetaha mahčymaha kroku, admovy ad vybaraŭ, žuranalist vydzialaje nastupnaje.
«Ciapier navat farmalna i jurydyčna źnikaje lubaja mahčymaść zakonnaj, lehalnaj źmieny ŭłady», — piša jon.
