«Kłasnaja napisała i paprasiła apłačvać abiedy małodšaj dački», — kažuć u adnoj siamji.
«U minułym hodzie abiedy byli biaspłatnyja, ciapier skazali płacić», — kažuć u inšaj.
Čamu tak?
U adpaviednym zakonie skazana, što biaspłatnym dvuch-, (troch-) razovym charčavańniem u zaležnaści ad daŭžyni pierabyvańnia va ŭstanovie adukacyi zabiaśpiečvajucca vučni ŭstanovaŭ ahulnaj siaredniaj adukacyi z:
— małazabiaśpiečanych siemjaŭ
— siemjaŭ, jakija majuć troch abo bolš dziaciej va ŭzroście da 18 hadoŭ
[…].
Piedahohi raskazali «Našaj Nivie», što na normy «daŭžyni pierabyvańnia» nichto nie źviartaŭ uvahi, pakul niadaŭna hetaja tema nie stała pradmietam raźbiralnictva prakuratury. Prakurorskaja pravierka, praviedzienaja ŭ minskich škołach, pryjšła da vysnovy, što školniki sa šmatdzietnych siemjaŭ niezakonna abiedali za dziaržaŭny rachunak.
U škołach «Našaj Nivie» patłumačyli, što biaspłatnyja abiedy dla małodšych školnikaŭ pałožany tolki tym, chto pravodzić u škole bolš za 6 hadzin u dzień.
«Ciapier praviły takija: kali školnik pravodzić u škole mienš za 6 hadzin, to jaho biaspłatna kormiać tolki śniadankam. A voś tym dzieciam, jakija, naprykład, chodziać u hrupu padoŭžanaha dnia, budzie i biaspłatny abied».
Kali ŭ dziciaci 6 urokaŭ ci mienš, to jon pravodzić u škole mienš za 6 hadzin.
«6 hadzin u dzień — heta 360 chvilin. 6 urokaŭ — heta 270 chvilin. Navat ź pierapynkami 6 hadzin nie nabirajecca», — patłumačyli ŭ škole.
