«Chod vajny va Ukrainie staŭ nastolki surjoznym, zrujnavalnym i pahroźlivym, što vyklikaje vialikuju zaniepakojenaść. Tamu siońnia ja chaču pryśviacić hetaj temie ŭsie razvažańni pierad malitvaj «Anioł Haspodni». U realnaści, hetaja žudasnaja i nievierahodnaja rana čałaviectva, zamiest taho, kab haicca, praciahvaje jašče bolš sychodzić kryvioj, pahražajučy pašyrycca.
Mianie hłyboka mučać reki kryvi i śloz, raźlityja na praciahu hetych miesiacaŭ. Ja zasmučany tysiačami achviar, asabliva siarod dziaciej, i vialikimi razbureńniami, jakija pakinuli biez doma šmat ludziej i siemjaŭ, niesučy pahrozu choładu i hoładu na vialikich terytoryjach.
Peŭnyja ŭčynki nikoli nielha apraŭdać! Nikoli! Heta žudasna, što śviet vyvučaje hieahrafiju Ukrainy praz takija nazvy jak Buča, Irpień, Maryupal, Izium, Zaparožža i inšyja miascovaści, jakija stali miescami nieapisalnych pakut i strachu. Što ŭžo i kazać ab tym fakcie, što śviet znoŭ staić pierad jadziernaj pahrozaj? Heta absurd.
Što jašče musić zdarycca? Kolki kryvi jašče pavinna pralicca, kab my zrazumieli, što vajna nikoli nie jość rašeńniem, a tolki źniščeńniem? U imia Boha i ŭ imia pačućcia čałaviečnaści, jakoje žyvie ŭ kožnym sercy, paŭtaraju zaklik, kab nieadkładna dasiahnuć spynieńnia ahniu. Niachaj zamaŭčyć zbroja i davajcie šukać umovy dla taho, kab pačać pieramovy, zdolnyja pryvieści da rašeńniaŭ, jakija nie naviazanyja siłaj, a źjaŭlajucca ŭzhodnienymi, spraviadlivymi i stabilnymi».
Papa Rymski źviarnuŭsia da prezidenta Rasijskaj Fiederacyi, «ŭmolvajučy jaho spynić, taksama i ź lubovi da svajho naroda, hetuju śpiral hvałtu i śmierci».
Inšy zaklik nakiravany da prezidenta Ukrainy — być adkrytym da surjoznych mirnych prapanoŭ.
Usich aktyŭnych dziejačaŭ mižnarodnaha žyćcia i palityčnych lidaraŭ krain Francysk nastojliva prosić zrabić usio toje, što ŭ ich siłach, kab pakłaści kaniec vajnie, jakaja praciahvajecca.
