Stalica Biełarusi — idealny kirunak dla maskvičoŭ, jakija pakutujuć ad sankcyj, piša vydańnie.
«Byccam niedaloka, usiudy prymajecca karta «Mir», nichto kosa nie hladzić, ježa smačnaja i adčuvalna tańniej, žyllo dastupnaje, a hałoŭnaje — za dva dni ŭ miascovych bankach možna aformić valutnyja karty Visa i Mastercard i raspłačvacca imi ŭ luboj častcy śvietu. Tak što niadziŭna, što ciapier u Minsku amal pałova mašyn z rasijskimi numarami».
Aŭtarka artykuła raskazvaje pra svaju pajezdku na navahodnija śviaty. Dzielicca, što taksi «Jandeks» kamfort-kłasa kaštuje śmiešnyja pa maskoŭskich mierkach hrošy, što ŭ «Vasilki», dzie smačnaja nacyjanalnaja ježa, lepš bronić stoliki, bo čerhi.
Praŭda, jość minus — mnohija ŭstanovy ŭ horadzie začyniajucca ŭ 23:00.
Ale možna pajści na Zybickuju.
«Tam navat u najcišejšuju minskuju noč buduć z dynamikaŭ harłapanić sumnieŭnyja chity 30-hadovaj daŭniny, mirhać čyrvonymi ahniami Private House (kažuć, što heta bar i kaljannaja, ale my zajści nie ryzyknuli), staić čarha na fejskantrol u kłub «Tumany», vabić nieonavymi ružovymi vusnami bar «Mama Styflera», a ŭ vielizarnych voknach Joker/Poker Club buduć mirhać hulniavyja aŭtamaty.
I ŭ jaki bok ty b ni pajšoŭ ad Zybickaj, praz 20 chvilin nohi abaviazkova pryviaduć da kazino. Ale nie čakajcie Łas-Viehasa, tut usio bolš ścipłaje, adrazu ŭspłyvajuć vobrazy ŭžo Maskvy pačatku 1990-ch, kali ŭsie hetyja Casino Royal i Shangri La jašče nie zichacieli jak navahodnija jełki, a tolki-tolki rabili pieršyja niaśmiełyja kroki ŭ mastactvie iluminacyi», — apisvaje aŭtarka.
Dalej jana raskazvaje, jak rasijanam zrabić dalaravuju kartku Mastercard i kudy možna schadzić na šopinh. Kaniečnie, raźličvać na «bahaćcie dalutaŭskaj Maskvy» nie varta, zachodnich brendaŭ małavata, piša aŭtarka.
«Paciešna, što amal usie pakupniki — rasijanie, hatovyja ledź nie vyryvać adno ŭ adnaho patrebnyja pamiery, tak što da stełažoŭ z rečami prosta nie padyści.
I na uvieś hety verchał sa ździŭleńniem hladziać pradaŭcy: jak vyśvietliłasia, biełarusy nie fanaty hetych brendaŭ i prosta nie razumiejuć źviazany ź imi ažyjataž», — dzielicca jana ŭražańniami ad pachodu ŭ Zara.
I raić nie ihnaravać minski HUM: «Vy trapicie nie ŭ pafasny ŭniviermah z pryhožymi vitrynami, a ŭ samy praściacki vialiki mahazin, jaki ažyŭlaje ŭspaminy pra surovyja 1990-ja.
Kala raskošnaj marmurovaj leśvicy pradajucca na vahu jabłyki i mandaryny, jakija dastajuć z kardonnych karobak i kładuć na žaleznyja miechaničnyja šali. Adździeł palito, adździeł sumak, adździeł bializny — u kožnym panuje svoj asablivy pach, jaki nie vypalić ničym z pamiaci ŭ tych, chto naradziŭsia da 1980-ha. Štučny miech, štučnaja skura, ščylnaja farbavanaja bavoŭna — heta vodary savieckaha času, iluzornaha bahaćcia, kali byccam usio jość, ale nasić heta nielha».
Zatoje tut možna znajści tannyja rečy, padsumoŭvaje aŭtar.
