Pradaŭ brata brat, bo čarka była svat
Syčevičy, Vilejskaha pavietu. Našy sialanie adstupili svoj bierah nad rečkaj lasnym handlaram za pałovu cany, bo jość u nas taki kupiecki advakat K. S‑ki, katory ŭziaŭšy chabara ad kupca, padpaiŭ svaich adnasialčan, a z pjanymi, jak z małymi, zrobie, što zachoča.
Jak kampartyja Miłošaviča, jakaja tolki što zaklikała da jadnańnia pracoŭnych usiaho śvietu, vokamhnienna pierajšła na šavinistyčnuju płatformu? Bo Miłošavič i jahony kłan pastanavili luboj canoj utrymać uładu. Prosta kantrolu śpiecsłužbaŭ nad krainaj było mała, tre było jašče ideałahičnaje abhruntavańnie. A jakoj jakaści — kamunistyčnaje ci šavinistyčnaje — nie tak im, zrešty, było istotna. Pad ruku trapiłasia ideja Vialikaj Sierbii, jana j pryhadziłasia. Zachacieŭšy stać Vialikimi, sierby stracili ŭsio, što mahli: Krainu, Słavoniju, Bośniju, Kosava, Čarnahoryju. Tolki Miłošavič zastaŭsia sierbam.
