«Chłoja», Kanada-ZŠA-Francyja, drama/trymcieńnik, 96 chv., rež. Atam Ehajan, u rolach — Džulijan Mur, Łajam Nisan.
Čamu raspadajucca ščaślivyja šluby? Čamu kachańnie było i raptam — niama?
Kanadski režysior Atam Ehajan źniaŭ kino nie dla ŭsich, a tolki dla ludziej, jakija nie vierać kazačnym «i žyli jany doŭha i ščaśliva», dy jakija ŭžo zdahadalisia, što paśla viasielnaj ejfaryi zmahańnie za kachańnie tolki pačynajecca… «Chłoja» — apovied pra toje, što ŭ kachańni niama ni kiepskich, ni dobrych, i siady-tady zdrada navat pieratvarajecca ŭ zbavieńnie, a deman — u anioła. Tak-tak, samy čas klikać pa pomač Frojda i Junha, ekśpiertaŭ pa inšamu boku marali i pierakładčykaŭ staražytnych mifaŭ na movu sučasnaha čałavieka.
Jon — zamožny prafiesar, Jana — paśpiachovaja hiniekołah, Jano — zahadkavaja vylažanka Chłoja, jakaja pry pasiarodku spakusy z utrapionaściu tahaśvietnaj istoty sprabuje źniščyć (zachavać?) siamju.
Da słova kažučy, «Dafnis i Chłoja» — adzin ź pieršych luboŭnych ramanaŭ čałaviectva, jaki ci nie ŭpieršyniu ŭ historyi našaj cyvilizacyi apiajaŭ ludskuju pačućciovaść i eratyzm, i zrabiŭ jahonych hierojaŭ sinomimami połavaha pociahu. I tamu kanadyjskaja Chłoja (Amanda Sejfryd, «Mama mija!»), zakinutaja pa voli scenarysta z prakavietnych časoŭ paprysutničać-paŭdzielničać u sučasnych luboŭnych suplotach, maje tolki adnu zbroju — nie strymanaju nijakimi ramkami seksualnaść. Misija demaničnaj Chłoi amal nievykanalnaja: adnavić siamju i dać rady kryzisu siaredniaha ŭzrostu svaich hadavancaŭ, zaćvierdziŭšy, što ŭ žyćci zaŭsiody jość miesca seks-podźvihu…
Kab kančatkova nie zanurać hledača ŭ zadušlivuju rečaisnaść mifaŭ i archietypaŭ, jakija pavodle psichaanalitykaŭ pa-raniejšamu panujuć nad nami, režysior paturbavaŭsia pra ironiju, stvaryŭšy kamičny vobraz syna-padletka z poŭnym bukietam tynejdžerskich kompleksaŭ (jaho syhraŭ Majkł Tjeryjot), a taksama frazy, jakija vydatna charaktaryzujuć naš čas. Čaho vartaja replika hałoŭnaha hieroja Dejvida (Łajam Nisan, «Śpis Šyndlera»): «Mnie nielha kančać — mnie jašče na pracu».
Pakolki heta pastaralny raman, u jakim usie luboŭnyja pieražyvańni pavinny adbyvacca na tle malaŭničaj pryrody, jaho dziejańni pieraniesienyja na fon stylovych, dreva i bieton, viłaŭ, a taksama dzivosnych, kali nie skazać fantastyčnych, urban-krajavidaŭ Taronta.
Miortvy ŭchop Halivuda ŭ vyhladzie chepi-enda dabraŭsia da filma adno pry kancy. Usio roŭna jak u starahreckim ramanie, dzie ŭsia praŭda pra minułaje raskryvajecca, a hałoŭny hieroi biarucca šlubam, tak i ŭ stužcy supružniki, niahledziačy na ŭsio prykraje, miracca i nastupaje ščaślivaja raźviazka. Amal ščaślivaja, treba zaŭvažyć (film ža starahrecki, vybačajcie, kanadyjski).
U stužcy šmat scen z haliznoju, tamu dzieciam da 16 hadoŭ uvachod na jaho zabaronieny, a taksama nie mienš scenaŭ šmatsłojnych luboŭnych pakut, tak što dzieciam da 25 taksama prahlad nie varta — nie zrazumiejuć.
