У пятніцу, 4 лістапада, пачынаецца кінафестываль «Лістапад». Яго багатая і больш чым разнастайная праграма добра размеркавана па секцыях з гаваркімі назвамі. Для цікаўнага гледача там ёсць дзе разгарнуцца. Рэдакцыя «Як тут жыць» паспрабавала абмінуць без ніякіх сумненняў смачныя кавалкі фестывалю — фільмы з праграмы «Львы, мядзведзі, пальмы» і начную секцыю вострасюжэтнага кіно «Паўночныя жарсці» — і засяродзілася на фільмах, якія і робяць «Лістапад» моцным і цікавым еўрапейскім фэстам.
«Атэстат сталасці»
Рэжысёр: Крысціян Мунджыу
Паказы:
9 лістапада, 18.00, «Цэнтральны»
10 лістапада 21.30, «Піянер»
Румынскі доктар ціхенька жыве сабе, пакуль на яго разумніцу-дачку не нападае проста перад выпускным іспытам невядомы. Дачку быццам бы запрашаюць у англійскі каледж, але чорт яго ведае, што будзе, калі ацэнкі іспыту раптам падкачаюць. Мужчына адпраўляецца ў пакутлівае падарожжа па свеце каробак цукерак, пазык уплывовым асобам і абяцанняў закінуць слоўца. Крысціян Мунджыу, які выйграў у Канах у 2007 годзе, вяртаецца да тэмы сваіх «4 месяцаў, 3 тыдняў і 2 дзён» і, як перадаюць усе, хто фільм бачыў, робіць гэта зноў бліскуча. «Псіхалагічны рэалізм», «экзістэнцыяльны трылер» — і ўсё астатняе, аж да сцверджанняў, што гэта ўжо амаль Ханэке.
«Будучыня»
Рэжысёр: Міа-Хансен Лёве
Паказы: 7 лістапада, 21.30, «Піянер»
Падобную на Ізабэль Юпэр парыжскую прафесаршу кідае муж і пачынае дакучаць званкамі састарэлая маці, якая выжыла з розуму. Каб знайсці хоць нейкую апору ў жыцці, жанчына звяртаецца да самага таленавітага са сваіх былых студэнтаў. А той — што б вы думалі?! — зусім закінуў кар'еру і жыве зараз у вёсцы з анархістамі. Пастаноўшчыцу Мію-Хансен Лёве нейкі час называлі жонкай вядомага рэжысёра Аліўе Асаяса, але цяпер у асноўным называюць як аднаго з найлепшых рэжысёраў планеты. Традыцыйнае французскае кіно разумных для разумных і пра разумных яна робіць свежа і бадзёра. Абяцаюць цытаты з Жан-Жака Русо, Блеза Паскаля, а таксама шматлікія жарты пра катоў.
«Дэманы»
Рэжысёр: Філіп Лезаж
Паказы:
6 лістапада, 14.30, «Цэнтральны»
11 лістапада, 19.00, «Піянер»
Назіральны школьнік у ласкавай канадскай правінцыі 80-х спрабуе разабрацца з тым, чаму ў бацькоў не ўсё гладка, паўсюль толькі і гаворкі, што пра нейкі СНІД, а яшчэ хтосьці быццам выкрадае сярод белага дня вось такіх жа, як і ён, школьнікаў. Больш-менш адзіная праблема «Дэманаў» — яго ўжо можна паглядзець у інтэрнэце без усялякага «Лістапада». У астатнім гэта ўзорны арт-трылер у духу Ханеке і Дэні Вільнёва дагалівудскага перыяду, фільм, у якім рэалістычна паказаны побыт водзіць гледача за нос так, як ніякі маньяк не здолее, а страшным можа аказацца што заўгодна. Знята ўсё гэта прыгожа, так што, вядома, вялікі экран у вашага камп'ютара лёгка выйграе.
«Каханне і партнёрства»
Рэжысёр: Мікіта Лаўрэцкі
Паказы:
5 лістапада, 21.00, «Перамога»
9 лістапада, 18.00, «Мір»
Відэаблогер, які перабіваецца з хлеба на ваду, едзе з дзяўчынай у родны горад, запісвае блог і яшчэ паспявае, як у гульні «Max Payne», каментаваць усё закадравымі глыбакадумнымі маналогамі, напісанымі вялікімі літарамі на экране. Другі поўнаметражны фільм Мікіты Лаўрэцкага выводзіць на першы план суаўтара «Беларускага псіхапата» Вольгу Кавалёву — верагодна, самую натуральную і дзіўную айчынную кіназорку з часоў якраз самога Лаўрэцкага, якім ён быў у «Псіхапаце». Асабліва раім звярнуць увагу на сеанс у суботу ўвечары: у «Перамозе» пакажуць не толькі «Каханне і партнёрства», але і дакументалку «Некалькі сцэн з маёй дзяўчынай Волечкай Кавалёвай» і «Май» Аляксея Свірскага.
«Невядомая»
Рэжысёр: Жан-П'ер і Люк Дардэны
Паказы: 5 лістапада, 21.40, «Цэнтральны»
У дом жанчыны-хірурга ломіцца невядомая, але паколькі гадзіны ўжо не прыёмныя, дзверы тая адчыняе толькі на наступны дзень паліцыі, якую цікавіць любая інфармацыя пра жыццё на той момант ужо мёртвага чалавека. Падумаўшы, жанчына сама бярэцца за расследаванне. Чарговы фільм жывых класікаў братоў Дардэні, як аднадушна перадае прэса, адзін з самых слабых. То бок не ідэальная паэтычная прытча, якая складваецца з калейдаскопа дробных сумных дэталяў, а проста выдатны фільм аб пошуку сябе і ўсім такім.
«Патэрсан»
Рэжысёр: Джым Джармуш
Паказы: 8 лістапада, 19.00, «Піянер»
Здаравенны кіроўца аўтобуса толькі прыкідваецца звычайным нудным мужыком з жонкай-хатняй гаспадыняй, бульдогам і абавязковым куфлем піва пасля працы. На самай справе ён паэт, які прста за абаранкам складае знарочыста безгустоўныя вершы, якія выдатна зайшлі б чалавеку гадоў так пад 70. У сваім новым фільме класік індзі-кіно Джым Джармуш, як перадае прэса, пераходзіць ад ціхага і няўхільнага наследавання запаветам амерыканскага мастацтва дапапкультурных часоў да наўпростых спробаў перасяліцца ва ўяўныя 1950-я. У гэтым яму дапамагае чароўны Адам Драйвер і мноства фірмовых аўтарскіх жыццёвых гумарэсак.
«Сьераневада»
Рэжысёр: Крысці Пую
Паказы:
10 лістапада 17.00, «Цэнтральны»
11 лістапада, 21.00, «Піянер»
Румынская сям'я збіраецца на саракавіны па бацьку і, пакуль не прыйшоў святар, бавіць час за размовамі. Нябожчыка амаль не ўспамінаюць, у асноўным абмяркоўваюць, чаму старэйшы сын купіў дачцэ гарнітур не таго дыснэеўскага персанажа, хто падарваў вежы-блізняты ў 2001-м і ўсё ў такім духу. Слова за слова, справа даходзіць да бойкі. Крысці Пую дзесяць гадоў таму зняў «Смерць спадара Лазарэску» — грандыёзны фільм, у якім ад румынскіх хрушчовак і прыёмных пакояў бальніц у вочы гледачу сыпаліся іскры сапраўднай паэзіі. «Сьераневада» — трэцяя спроба рэжысёра ўвайсці ў тую ж раку зноўку: зноў тры гадзіны, зноў звычайныя румыны нешта сваё высвятляюць, а за імі стаяць навыцяжку Сэнс і Час. Прэса перадае, што ў гэты раз усё гэта яшчэ і вельмі смешна.
«Тоні Эрдман»
Рэжысёр: Марэн Адэ
Паказы: 9 лістапада, 20.00, «Піянер»
Непрыемны пенсіянер усё нешта хоча ад дачкі і пасля чарговай няўдалай сустрэчы вырашае з гэтага часу з'яўляцца ёй у абліччы Тоні Эрдмана — багатага дэгенерата са ўстаўнымі зубамі, раскамлычаным парыком і самымі сумніўнымі жартамі на любой вечарынцы. На «Лістападзе» маладой нямецкай пастаноўшчыцы Марэн Адэ прысвечана адразу некалькі паказаў, калі можна казаць пра лідара фестывалю, то гэта яна. Прычына такой увагі — «Тоні Эрдман». Самы захвалены, хоць нічога толкам не выйграў, фільм Канскага фестывалю ў 2016-м з'яўляецца больш-менш галоўным еўрапейскім арт-фільмам: гэта і высакалобая экзістэнцыйная драма, і цалкам даходлівая камедыя няёмкасцяў у адным флаконе.
«Гэта проста канец свету»
Рэжысёр: Ксав'е Далан
Паказы: 5 лістапада, 21.30, «Піянер»
Малады мужчына вяртаецца ў бацькоўскі дом пасля доўгай адсутнасці, каб паведаміць пра сваю смяротную хваробу, але высвятляе, што маці, брату і сёстрам гэтую інфармацыю не так і проста данесці. «Першы дарослы» і шосты наогул фільм канадскага Мікіты Лаўрэцкага, моцна асвістаны прэсай і паралельна засыпаны ўзнагародамі ў Канах. Людзі, якія бачылі хоць бы адзін з папярэдніх фільмаў Далана, ведаюць, што нават самыя моцныя сюжэтныя прамашкі ў яго працах выкупаліся энергіяй і эмацыйнай нястрымнасцю. У «Канцы свету» небасхіл як заўсёды істэрычнага сюжэту падтрымліваюць да таго ж першакласныя французскія зоркі — Венсан Касель, Марыён Каціяр і Лея Сэйду.
«Я не мадам Бавары»
Рэжысёр: Фэн Сяоган
Паказы: 9 лістапада, 21.00, «Цэнтральны»
Кітаянка фіктыўна разводзіцца з мужам, каб атрымаць ад дзяржавы кватэру, а калі збіраецца выйсці замуж зноўку, выяўляе, што муж знайшоў сабе іншую і яго развод цалкам задавальняе. Раз'юшаная жанчына кладзе дзесяць гадоў свайго жыцця, каб даказаць усім, што яна не мадам Бавары — у Кітаі так чамусьці называюць занадта ўжо няўрымслівых ў сэксуальным сэнсе жанчын. Падобная не столькі на Флабера, колькі на прыдуркаватага Кафку камедыя каштоўная і проста як рэалістычнае кіно пра жыццё сучаснага Кітая, і як рэдкая магчымасць убачыць у нас на вялікім экране Фань Бінбін — адну з самых багатых, знакамітых і папулярных акцёрак нашага часу.
«Я, Вольга Гепнарава»
Рэжысёры: Томаш Вайнрэб і Пётр Казда
Паказы: 6 лістапада, 19.30, «Цэнтральны»
Юная лесбіянка ў сацыялістычнай Празе пачатку 70-х ніяк не можа правільна сябе паставіць. Ці будзе спойлерам сказаць, што яна стане апошняй жанчынай, якую ў Чэхіі пакаралі смерцю? Чарговы ўсходнееўрапейскі глумкор-фільм у нас, вядома, усё роўна павінен знайсці свайго гледача: па-першае, ён прыгожы, па-другое, 40-гадовай даўніны падзеі маглі б адбывацца тады і ў Мінску, па-трэцяе, стаўленне да сэксуальных меншасцяў даволі моцна памяняліся і літаральна адны і тыя ж словы і дзеянні тады і цяпер ўспрымаюцца па-рознаму. «Я, Вольга Гепнарава» ёсць і ў інтэрнэце, але, зноў жа, на вялікім экране гэта павінна быць непараўнальна больш прыгожа.
