Сашу Ёняку 14 год, ён вучыцца ў школе ў Оўшэн-Сіці. У лісце ён пісаў, што любіць катацца на веласіпедзе, рыбачыць і есці крабаў. Бацька Уладзімір усміхаецца, што інтарэсы сына не змяніліся.
«Гультаяваць ён любіць, — жартуе мужчына. — Паколькі мы жывём каля акіяна, тут фактычна як востраў, то што яшчэ рабіць? Толькі лавіць крабаў і катацца на лодцы».
Ёсць у Сашы і спартыўнае хобі — хлопчык займаецца хакеем. Якраз зараз ён паехаў на турнір у іншы штат, разам з малодшымі братам і сястрой. Яны таксама гуляюць у хакей.
Сям'я Ёняк
Чаму рэпарцёры напісалі пра Сашу як хлопчыка з Мінска, загадка. Ён нарадзіўся ў Оўшэн-Сіці. Але ў Мінск часам прыезджае на канікулы да бабулі з дзядулем, быў летась, напрыклад.
Маці Сашы з Мінска, бацька — са Львова. Пазнаёміліся яны ў Амерыцы. Оўшэн-Сіці — курортны гарадок. Уладзімір працуе ў рэстаране, жонка яго глядзіць за дзецьмі. Звычайная сям’я, кажа мужчына.
«Дома размаўляем па-руску, у школе дзеці — па-ангельску. І між сабой яны часта па-ангельску размаўляюць таксама».
Чаму тры гады таму хлопчык вырашыў адправіць ліст у бутэльцы?
«У Сашы быў сябра, 64-гадовы містэр Вэйн. Ён быў нашым суседам, жыў праз два дамы. І яны шмат часу праводзілі разам. Сядзелі ў гаражы, на рыбалку ездзілі. У нас акіян праз дарогу.
Аднойчы Саша і містэр Вэйн знайшлі у гавані, дзе стаяць караблі, бутэльку. Там было два даляры і ліст ад дзвюх амерыканскіх жанчын. У лісце было напісана: «Перадайце далей». І яны так і зрабілі. Саша напісаў сваю гісторыю і наступны раз, калі яны на лодцы выйшлі ў акіян, кінуў бутэльку ў ваду, за мілю ад берага.
Для нас гэта сентыментальная гісторыя, бо містэр Вэйн памёр летась. Яны з Сашам былі прывязаныя адзін да аднаго, у сына вочы гарэлі, калі яны майстравалі штосьці разам», — дзеліцца бацька хлопчыка.
З таго часу Саша ўжо забыў пра ліст і быў вельмі рады, калі яго знайшлі.
Чытайце таксама: Боўі, Босх, чабор і нават чэлес. Беларуска вяжа ўнікальныя швэдары і прадае па ўсім свеце
