Журналіст «Свабоды» Андрэй Кузнечык рыхтуецца да этапавання з Магілёўскай турмы №4 у Наваполацкую калонію №1. Палітвязень працягвае пісаць кранальныя вершы сваім дзецям — 8-гадовай Яніне і 3-гадоваму Мацвею.
Кузнечыка абвінавацілі ў «стварэнні экстрэмісцкага фармавання» (арт. 361-1 КК).
Пасля разгляду апеляцыі ў Вярхоўным судзе (які пакінуў прысуд у сіле) палітвязню дазволілі спатканне з жонкай Алесяй. Цягам дзвюх гадзін яны размаўлялі праз шкло.
Хлопцы ў камеры жартам сябе называюць «еўразэкамі»
У Магілёўскай турме абмежаваная колькасць кабінак для размоў зняволеных з роднымі. Таму бацькам Андрэя давялося прыехаць з Віцебска ў Магілёў і а 5-й раніцы заняць чаргу для жонкі Алесі, якая ехала з Мінска з малымі дзецьмі.
Паводле ўражанняў Алесі, Андрэй настроены пазітыўна. Пажартаваў, што перад этапам хацеў пагаліцца налыса, але вырашыў перад спатканнем захаваць прычоску, каб не шакаваць жонку.
«Андрэй увесь час у адной і той жа камеры. На пачатку лета там знаходзілася некалькі «мацёрых» крымінальнікаў, якія сядзелі за сур’ёзныя злачынствы. Цяпер «адпетых» у камеры няма.
Хлопцы ў камеры жартам сябе называюць «еўразэкамі» — там шмат палітычных, у тым ліку айцішнікаў, а таксама сядзяць маладыя хлопцы па наркатычных артыкулах. Андрэй кажа, што ўсе нармальныя, адэкватныя людзі. Аднак яго, які заўсёды размаўляе па-беларуску, многія не разумеюць, таму ён вымушаны размаўляць па-руску», — кажа Алеся.
З камеры забралі тэлевізар, Андрэй гэтаму вельмі рады. З крыніц інфармацыі засталося толькі радыё і перыёдыка, якую родныя выпісалі журналісту.
«Андрэй не дужа рады накіраванню ў Наваполацкую калонію, бо пра яе ходзяць не вельмі добрыя чуткі. Але ён спадзяваецца, што там будзе ўсё адно не горш, чым у Магілёўскай турме, і дакладна лепей, чым у ЦІПе на Акрэсціна», — дзеліцца падрабязнасцямі размовы з мужам Алеся.
«Для Андрэя найважней сям’я, як і заўсёды»
У кожным сваім лісце Андрэй дасылае дзецям свае вершы. Пытаецца, як рэагуюць дзеці, ці слухаюць і ці разумеюць іх. Апошні верш быў пра лясныя ягады.
Лес адвеку чалавеку
Дорыць процьму смачных лекаў.
Нейк, як гром між хвой драмаў,
З меху — хмары навальнічнай —
Пакаціліся чарнічкі
На далоні летніх траў.
І ўсміхнуліся суніцам:
«Можна з вамі пасяліцца?»
А цікаўныя маліны
Аж падбеглі да сцяжыны —
Гоп у кош: «А пакажы,
Дзе над сонечнай палянай
Кружыць зёлак пах гаркавы,
Дзе пужлівы куст ажынаў
Пад ляшчынаю дрыжыць?»
Каля зыбкай балацінкі
Мох люляе журавінкі,
Шэпча: «Трошку пачакай,
Калі яркіх вітамінаў
Для прастуднай паравіны
Будзе ўвосень ураджай».
Алеся распавяла, што дачка Янка, паслухаўшы вершык, запыталася, што такое ажыны. Адразу пасля спаткання яны з дзецьмі паехалі да бацькоў Андрэя на лецішча, дзе кожны год адпачывалі з татам. На бабуліным лецішчы дзяўчынка пакаштавала ажыны на смак. Дзеці з бабуляй увесь час згадвалі, як раней яны тут бавілі час з татам.
«Я адмыслова для Андрэя здымаю шмат фатаграфій і відэа дзяцей, каб неяк кампенсаваць тое, што ён прапускае. Каб ён адчуваў сябе цесна звязаным з намі. Ён расказваў, што нагледзеўся там розных жыццёвых драм, распадаў сямей. Што людзі па-рознаму пераносяць сваё становішча. Але для Андрэя найважнейшая сям’я, як і заўсёды. Ён шчыра дзякуе людзям, што падтрымліваюць нас», — распавяла Алеся.
