«Siarod biełaruskich litarataraŭ u najlepšym stanoviščy znachodziacca prazaiki», — kaža arhanizatar premii Aleś Arkuš. Maŭlaŭ, jany mohuć pretendavać na atrymańnie šerahu premij (u tym liku Hiedrojca), a voś u paetaŭ takoj mahčymaści niama.
«Tamu abmierkavali pytańnie ź Vincesiem Mudrovym i tatalitarna vyrašyli, što łaŭreatam pavinien być Eduard Akulin, — praciahvaje Arkuš. — Akramia vieršaŭ, uličvali hramadskuju, papulizatarskuju dziejnaść paeta: pajezdki pa Biełarusi, sustrečy z vučniami».
Akulin adznačany premijaj za knihu paezii «Śviataja noč», jakaja vyjšła da 50-hodździa aŭtara. Tudy ŭvajšli vybranyja tvory z 6 knih, a taksama zbornik «Radno», jaki ŭ svoj čas nie pabačyŭ śviet z-za cenzury i byŭ całkam źniščany.
Z 1998 hodu ŭručeńnie «Hlinianaha Vialesa» adbyvałasia ŭ Połackim muziei biełaruskaha knihadrukavańnia. Čamu ž cyrymoniju pieranieśli ŭ Minsk? «U svoj čas Aleś Razanaŭ atrymlivaŭ uznaharodu na «Volnaj scenie», Słavamir Adamovič — na ofisie BNF, Uładzimir Niaklajeŭ — u pamiaškańni PEN-centra, Ludka Silnova — u Nacyjanalnaj biblijatecy, a Siarhiej Dubaviec — u kniharni «Łohvinaŭ», — tłumačyć Arkuš. — Da taho ž u Połacku ŭźnikli peŭnyja techničnyja prablemy, tamu pryjechali da łaŭreata».
Pieramožca «Hlinianaha Vialesa» nie tolki atrymlivaje simvaličnuju ŭznaharodu — hliniany stod apiekuna mastactva, ale i musić vystupać ź inahuracyjnaju pramovaju. Niekatoryja litaratary staviacca da jaje surjozna. Naprykład, tekst Ludki Silnovaj paźniej uvajšoŭ u jaje knihu. Eduard Akulin byŭ bolš ścisły. Jon uzhadaŭ, jak u 1983 hodzie Ryhor Baradulin adznačyŭ: Akulin pakul šukaje siabie ŭ paezii.
«Prajšło 30 hadoŭ — kaža paet, — ale mała što źmianiłasia. Dahetul šukaju siabie. Ale raniej ja šukaŭ siabie ŭ paezii. A ciapier ŭ paeziju ŭ siabie.
Sapraŭdnaja paezija naradžajecca tady, kali paet stanovicca samim saboj. Ščaślivy, što ŭ maim tvorčym losie taki momant byŭ».
U cyrymonii ŭziali ŭdzieł paety Słavamir Adamovič, Anatol Viarcinski, Leanid Drańko-Majsiuk, Aleś Jemieljanaŭ, Hieorhij Lichtarovič.
Drańko-Majsiuk vykazaŭ dumku, što «za apošnija 20 hadoŭ u nas źjavilisia tvorcy, jakija majuć imiony, a niama tvoraŭ. A voś paezija Akulina žyvaja». Jon čytaŭ lepšyja tvory łaŭreata. U tym liku vierš «Lon», pryśviečany Anatolu Sysu (darečy, heta lubimy vierš Zinaidy Bandarenki):
«Mnie pryśniłasia siońnia Dola,
zapavietny, jak Słova, son.
My z Sysom u niabiosnym poli
razam žali błakitny lon».
Svaje pieśni pierad prysutnymi vykanali Volha Akulič, lidar hurtu «Vierasień», i sam łaŭreat.
U svaim vystupleńni Akulin uzhadaŭ, što dniami chtości napisaŭ ŭ fejsbuku: «U toj čas, kali Bialacki siadzić, niechta znachodzić čas, kab vialesicca».
«Hety čałaviek chacieŭ, kab ja pakryŭdziŭsia, — kaža Akulin. — A ja dniami atrymaŭ list z Babrujska ad Alesia.
Bialacki napisaŭ manahrafiju pra maju tvorčaść». Novy łaŭreat «Hlinianaha Vialesa» spadziajecca, što hetu knihu nieŭzabavie prezientujuć u kniharni «Halijafy». Pryčym, abaviazkova ŭ prysutnaści aŭtara.
