Alaksandr Łukašenka nie vieryć u nastup sutońnia litaraturnaj epochi ŭ Biełarusi. Pra heta jon zajaviŭ siońnia na sustrečy ź biełaruskimi piśmieńnikami.
«U žyćci našaha naroda litaratura zaŭsiody była srodkam paznańnia śvietu i vychavańnia asoby, — adznačyŭ kiraŭnik dziaržavy.
— Niezdarma paezija i proza Kupały i Kołasa, Bahdanoviča i Mieleža, Karatkieviča i Bykava źjaŭlajucca krynicaj nacyjanalnaha honaru mnohich pakaleńniaŭ biełarusaŭ».
«Čamu najvyšejšaja płanka, padniataja našymi vialikimi piśmieńnikami, nie adpaviadaje sučasnamu stanu litaraturnaha pracesu?» — źviarnuŭsia jon da prysutnych na sustrečy.
«Moža być, maścitym piśmieńnikam pieraškadžaje iniercyja myśleńnia, a maładomu pakaleńniu nie chapaje žyćciovaj mudraści, vopytu? Ci prosta źmianiŭsia čas, i naša litaratura raźvivajecca ŭ rečyščy ahulnasuśvietnych tendencyj, straciŭšy tradycyi nacyjanalnaj piśmieńnickaj škoły?» — spytaŭ Alaksandr Łukašenka.
Jon źviarnuŭ uvahu na toje, što litaratura zaŭsiody siłkavała idejami i siužetami inšyja vidy mastactva, i pacikaviŭsia, jak raźvivajecca heta tvorčaja sadružnaść siońnia. «Ci spraviadlivyja pretenzii piśmieńnikaŭ z nahody taho, što sučasnyja kampazitary i režysiory adviarnulisia ad nacyjanalnaj litaratury? Ci pryčynaj spadu cikavaści źjaŭlajecca niedachop hodnych knih?» — pacikaviŭsia Łukašenka.
