A ci viedajecie Vy takuju kvietku — kazialec? Ja taksama nie viedaŭ. Pryjšłosia brać łacinskuju nazvu (Ranunculus acer) dy korpacca ŭ Vikipiedyi. Zirnuŭ adno na karcinku — heta ž kuraślep! Toj samy kuraślep, što pra jaho susiedka naša kazała, kab ja, mały, jaho nie prynosiŭ, bo jana praz heta aślepnie.
Dyk heta ja da čaho viadu… Naša mova vielmi raznastajnaja. U adnym rehijonie kvietačku tak nazavuć, u druhim inakš. Hedaksama i ptuški. Uspomnim našu kaniu, jakuju nazyvajuć jašče kaniuchom, saryčam, kavuram, myšałovam. Heta ptuška, jastrabok palavy, što prosić «pi-i-ić». A našy paety ŭmieli roznyja nazvy vykarystoŭvać. Janka Kupała:
Jak u słužki schodziać lety —
Ŭ pastucha,
Pytaj, maci, ptuškihetaj —
Kaniucha.
Zapytajsia hetaj chmary —
Hetych śloz,
Hetaj kvietki na papary —
Hetych łoz,
Hetaj hrušy siarod pola
I bałot:
Jany ŭsie ab majoj doli
Viaduć ščot. («Adviečnaja pieśnia»)
Prytaicca da mochu rusałka, lasun,
Kania viečnaha «pić» nie zavodzić:
Pad zvon-pieśniu žyvučych huślaravych strun
Dla ŭsich paparać-kvietka ŭzychodzić. («Kurhan»)
Heta stychija našaje movy — «koška» i «kotka», «śpiavaje» i «piaje» i h. d.
Raźbiaromsia, «kotka» ci «koška»?
Słoŭnik «Žyviolny śviet» i Atłas biełaruskich narodnych havorak kažuć nam, što amal usia Biełaruś kaža «koška». Aproč paŭnočnaha zachadu. Ci možna, takim čynam, praihnaravać paŭnočny zachad? Vidać, nie, bo heta radzima litaraturnaje movy. Takija piśmieńniki, jak Źmitrok Biadula, ŭžyvali «kotka»:
Kožnaja kotka maje aksamitnuju padušačku, koŭdračku, paściel i naohuł poŭny harderob. («Sałaviej»)
Tamu, kali Vy lubicie kłasiku, kali Vy kansiervatar — to možacie pilnavacca krytera vilenska-minskich havorak (radzimy litaraturnaje movy) i kazać kotka. Ale kali vy pryvykli da koška — taksama pravilna dobra.
Babula nikoli nie davała svaim katam imionaŭ, nazyvajučy ich prosta Katami abo Koškami. (Uładzimir Arłoŭ. «Praroctvy Rozy Hiercykovič»)
Nie bojmasia raznastajnaści. Jana tolki ŭpryhožvaje naš pryhožy biełaruski śviet.
