Tavaryšy likujuć. Dzień pieramohi, i ŭsio takoje. Raście kolkaść dvukampanientnych tekstaŭ ź mlavym ustupam u vyhladzie apisańnia daty i badziorymi praklonami ad dušy u adras usich, «chto nie z nami», naprykancy.
Aŭtaraŭ raśpiraje adčuvańnie ŭłasnaj vieličy. Jany bačać siabie hołasam naroda, jak tut zachavać raŭnavahu? Jany taŭrujuć daŭno pamierłych nacystaŭ, nazyvajučy ich fašystami, ale dumajučy pry hetym pra libierałaŭ. Jany bačać siabie naščadkami tych, chto nie adstupaŭ i nie zdavaŭsia, i tamu ujaŭlajuć siabie taksama krychu pakutnikami, krychu zabitymi, a značyć, jany nie zabuduć i nie darujuć.
Vadzim Hihin, hałoŭny redaktar, televiadučy, ideołah (karaciej — poŭny kavaler), pačaŭ tak: «Pisať pro 9 maja vsiehda vołnitielno i trudno. S odnoj storony, nielzia skatiťsia v kakuju-to banalŝinu i pustoje, pusť dažie i iskrieńnieje, no poroj čieriesčur kaziennoje słavosłovije.» I što vy dumajecie? Adrazu, kaniečnie, skaciŭsia.
Napisaŭ pra los, jaki byŭ nam padrychtavany nacystami, Pra Hieorhija Pabiedanosca i navat ceły abzac pra toje, što jon čytaŭ Hohala. Najnudniejšy tekst toj samaj kazionnaj movaj. Ažyŭ aŭtar, kali pačałosia pra «niekotorych estietov», jakich «napriahajet «pokaznoj patriotizm, parady, prazdničnyje lentočki» i (uvaha) «obilije pobiednoj informacii v ŚMI». «Pobiednaja informacija» — sama pa sabie znachodka dla Orueła, nu i dalej — nie spynić. «Dušok kołłaboracionizma… nikuda nie propał. Prosto vriemia druhoje i usłovija iźmieniliś. Tohda iźmieńniki Rodiny šli v policai, sdavali jevriejev, strielali v śpinu svoim sohraždanam. A siejčas ich duchovnyje pośledyši popisyvajut statiejki, vozmuŝajutsia paradami. Po formie eto raznyje vieŝi, no po sodieržaniju — storony odnoho javlenija».
Karaciej, nielha nie lubić paradaŭ. I chto nie lubić — kaža Hihin, spačuvaje palicajam. Ech.
Skazaŭ by ja Vadzimu Francaviču, što tyja, chto patrasaje na fejsbukach svaim bieleńkim kułačkom, maleńkim, kruhleńkim kułačkom, na fejsbukach i inšych roznych sajcikach, jany marać (pryznajciesia) nie prosta pahladzieć na parad. Jany marać paŭdzielničać. Jany (nu nie ŭsie, ale tyja, chto patrasaje kułačkom, — dakładna), chacieli b razam z paradam uvajści. Ustupić. Uziać Rejchstah. Ale abaviazkova apošnimi. Kab usich, kaho zabili padčas šturmu, zabili «da taho». Marać prajścisia pa vułačkach Bierlina, kab jaho vyzvalić. I kab nie prosta, a pakazać im usim. I nie prosta pakazać. A kali pa ščyraści, to prycisnuć da chałodnaj ściany jakuju-niebudź frojlajn i šaptać joj na vucha pra «savieckuju armiju», a? I nie adnu, a ŭsich, jakija na aktoberfestach i ŭ darosłych filmach! U imia pabiedy! I dzieda!
Praŭda, unuki, jakija tak lubiać parady, nie viedajuć, dzie dzied pachavany. I navat kali dzied pachavany jak hniłaja bulba bieź imieni i daty — unukaŭ nie turbuje. Bo dzied nie byŭ čałaviekam. Dzied byŭ tezisam: «my vam pakažam», my pryciśniem vašych frojlajn da chałodnaj ściany. A pakul nie možam, my napišam pra ŭsich, chto nie z nami, jak pra fašystaŭ, jak pra palicajaŭ i pamašam im puchkim kruhleńkim kułačkom.
