Fota ź siamiejnaha archiva.
Letaś minčuk Michaił Piščeŭski trapiŭ u balnicu ŭ stanie komy paśla ŭdaru, naniesienaha jamu byłym nastaŭnikam fizkultury Dźmitryjem Łukaševičam. Sud pryznaŭ Łukaševiča vinavatym u naniasieńni traŭmy i prysudziŭ da 2,8 hadoŭ źniavoleńnia. Ale jon užo vyjšaŭ z kałonii pa amnistyi.
Piščeŭski nie byŭ adkrytym hiejem. Jon pracavaŭ budaŭnikom.
Fota ź siamiejnaha archiva.
Dla siastry jon byŭ bratam i chrosnym baćkam dvaich dziaciej. Dla mamy — lubiačym synam. Tema jaho asabistaha žyćcia była adkryta tolki dla blizkich siabroŭ. Svajaki ab seksualnaj aryjentacyi Mišy nie viedali.
Jak vyśvietliła śledstva, kanflikt adbyŭsia kala minskaj kaviarni «Underworld», dzie 25 maja 2014 hoda źbiralisia asoby nietradycyjnaj aryjentacyi.
Dziaŭčyna, jakaja vyjšła z kłuba, paskardziłasia chłopcam, jakija stajali pobač, što jana nikoha nie zacikaviła, bo na viečarynie prysutničajuć adny hiei.
Chłopcy byli vypiŭšy i, pačuŭšy pra heta, razharačylisia. Jany dačakali, kali z kłuba stali vychodzić pieršyja naviedvalniki i pačali kryčać:
— Voś pidarasy iduć!
Piščeŭski vyjšaŭ z dvuma siabrami. Pačuŭšy abrazu, jon adkazaŭ:
— Chto tut pidarasy?
Tady Łukaševič udaryŭ jaho kułakom.
Dźmitryj Łukaševič, fota Taćciany Raviaki.
Piščeŭski ŭpaŭ i stuknuŭsia hałavoj ab bieton. Na hora, u mozhu ad hetaha ŭtvarylisia hiematomy. U chodzie apieracyj jamu daviałosia vyrazać kala 20% hałaŭnoha mozhu. Chłopiec pralažaŭ u komie kala miesiaca ŭ 5-j kliničnaj balnicy. Potym byŭ prykuty da łožka doma. Viarnucca da žyćcia jamu tak i nie ŭdałosia.
Sud pryznaŭ Łukaševiča vinavatym, ale vynies jamu adnosna miakkaje pakarańnie. Baćki Piščeŭskaha patrabavali bolš žorstkaj kary.
Androsienka cytuje raźvitalnyja słovy siabroŭki Piščeŭskaha Śviatłany: «Voś i ŭsio. Mišy z nami bolš niama. I sumna. I strašna. I pusta. Ad usiaho. Što bolš nie ŭbačymsia.
Što nie paśmiajemsia ad dušy ź im. Adno karotkaje imhnieńnie — i tak usio źmianiłasia. Niečaja nieciarpimaść zabrała žyćcio ŭ maładoha, mocnaha i metanakiravanaha chłopca. Da hetaha času nie vierycca. Chiba takoje mahčyma? Na žal, tak. Heta jość u našym hramadstvie skroź i pobač.
Niama nijakaj talerantnaści. Jość złość. Jakaja vylivajecca ŭ takija trahiedyi, jakaja adbyłasia z našym siabram. Šmat apieracyj, padtrymka siabroŭ, malitvy. Starańni dziasiatkaŭ ludziej. Ale ŭsio skončyłasia tak, jak skončyłasia.
Zastałosia vieryć. Vieryć u dabro, vieryć u spačyn dušy, vieryć u toje, što tam Mišu budzie spakojna. Doŭhija miesiacy pakutaŭ. Heta strašna ŭjavić. I baluča było bačyć. Ciapier, daj Boh, Mišu lohka. My bolš ničoha nie možam źmianić.
Možam tolki pamiatać najlepšyja momanty ź Mišam. Zachoŭvać ciopłyja pačućci da jaho. I žyć. Dalej, jak heta treba. A jašče — zmahacca. Za svaje pravy. Za toje, kab być tym, kim źjaŭlaješsia. Zmahacca za raŭnapraŭje, prava lubić taho, kaho chočaš. Kab nichto nia moh bolej zamachvacca na čyjości žyćcio. Tolki tamu, što hetaje žyćcio inšaje, nie takoje, jak u bolšaści vakoł» — cytuje Siarhiej Androsienka słovy Śviatłany.
