Śviatkavańnie Kaladaŭ pačynali ŭviečary 6 studzienia śviatočnaj viačeraj, jakaja nosić nazvu «pieršaj, posnaj, biednaj, hałodnaj» kucci (ad nazvy rytualnaj stravy).
Piaredadzień Kaladaŭ — heta momant niezvyčajnaha emacyjanalnaha stanu, śviatočnaha nastroju. Usia siamja rychtavałasia da śviata.
Chto i dzie b ni znachodziŭsia, abaviazkova śpiašaŭsia da hetaha dnia viarnucca dadomu.
Sens hetaha žadańnia zrazumieły: kali ŭ pieršy dzień Kaladaŭ usie buduć doma, to i na praciahu ŭsiaho hoda siamja budzie razam; kali ž chtości nie zmoh apynucca doma, to mierkavali, što ŭ hetym hodzie jon moža pakinuć siamju nazaŭsiody.
Kab uvieś hod u domie byli paradak i čyscinia, treba było ŭsio prybrać: škrebli stały, łavy, padłohu, čyscili pieč, mianiali sienniki.
U chryscijanskaj tradycyi ličycca, što ab časie i miescy naradžeńnia Isusa Chrysta vałchvam paviedamiła Viflejemskaja zorka, jakaja ŭzyšła na niebaschile z nastupleńniem ciemry.
Mienavita tamu śviatočnaja viačera pačynałasia ŭviečary sa źjaŭleńniem pieršaj zorki i prachodziła ŭ strohim maŭčanni.
Abaviazkovaj stravaj na stale była kućcia — kaša z pšaničnaha ziernia (hruca), dzie pustaja, dzie zapraŭlenaja alejem ci miodam.
Imknulisia, kab usiaho na stale było dvanaccać straŭ.
Jak viadoma, Isus Chrystos naradziŭsia ŭ aviečniku i pieršaj jaho kałyskaj byli jasli ź sienam. Tamu
nieadjemnym atrybutam sierviroŭki śviatočnaha stała byŭ nievialiki stos siena. Jaho tonka ścialili na stale, a źvierchu zasciłali abrus.
Naradžeńnie Chrystova nie sustrakali ŭ paŭsiadzionnym adzienni. Ličyłasia, što heta i nadalej budzie pravakavać biednaść.
Tamu adzieńnie pavinna być novym.
Niepažadana było apranać adzieńnie ciomnych koleraŭ.
Našy prodki vieryli, što apoŭnačy na śviata Naradžeńnie Chrystova rasčyniajucca Niabiesnyja varoty i na ziamlu sychodzić Syn Božy. I tamu ŭ hety čas možna prasić Hospada ab vyratavanni ad chvarobaŭ i svaich hrachoŭ.
