Voś što piša ŭ siabie ŭ fejsbuku były hałoŭny redaktar «Narodnaj haziety» Mikałaj Hałko.
«Pabyvaŭ učora sa svajakami ŭ rodnaj vioscy. Jana ŭ žachlivym stanie. Centr kolišniaha saŭhasa: novyja karobki damoŭ lepiać, a pobač — razvalle raniejšych, jašče nie starych budynin. Šerah chat, tak zvanych «prezidenckich», zaniadbanych, pustych, pry budoŭli skrali ŭciaplalnaje načyńnie, — u ich ciapier i pustadomkaŭ nie zahoniš. I raniejšych chat nie paznać, adny z zabitymi voknami, druhija pabliskvajuć škłom dačnaha ramontu, apošnich — niašmat.
Da mohiłak — kałony mašyn. Lud škrabie aharodžy, farbuje ich, irvie pustazielle, nosić u viodrach žoŭcieńki piasok, myje kamiani pomnikaŭ. I ŭsio heta ščyravańnie na tle zaniadbanaj častki. Pad nahami, kali pryhledzišsia, pareštki kamianioŭ, na jakich vybivalisia proźviščy niabožčykaŭ ŭsiaho 115 hadoŭ tamu. Maładym mužčynam i žančynam, pierapeckanym farbaj, niama času, kab źviartać na śviedčańni byłoha ŭvahu. Takaja karotkaja pamiać.
U centry vioski, na tym miescy, dzie niekali stajała carkva, jakuju spalili partyzany, zaraśli chmyźniaku, asińniku, bieraźniaku. Z novaha — źjaviŭsia kryž. Maja stryječnaja siastra-minčanka damahłasia, kab na miescy byłoj carkvy i prycarkoŭnych mohiłak źjaviŭsia kryž. Miascovyja baby kryčali, jaho pjany traktaryst źviernie, i na viosku abryniecca praklaćcie. Chacia, kab traktarystu dajechać da kryža, treba nie prosta napicca, a tydzień kupacca ŭ harełcy.
Na ciapierašnich mohiłkach — mnostva proźviščaŭ, nikoli nie čutych raniej u navakolli. Kałhasy stali pieravałačnymi bazami dla navałačy, jakuju niekudy ŭsio ciahnie i ciahnie ad rodnych miaścin», — skrušna padsumoŭvaje Mikałaj Hałko.
A voś što piša supracoŭnica adnaho ź minskich bankaŭ:
«Ź lasnych viaskovych mohiłak pakrali žaleznyja kryžy — z mahił prababuli, pradzieda i babuli. Mohiłki navat nie palana — častka lesu. I voś z takich mohiłak pierad Radaŭnicaj pakrali kryžy. Na chalery pabieda, kali ŭnuki kryžy dziadoŭ na mietałałom zdajuć, kab byrłam zapravicca na dziviatajemaja?»
